Com as lágrimas do tempo e a
cal do meu dia eu fiz o cimento da minha poesia.
Quem já passou por essa vida
e não viveu, pode ser mais, mas sabe menos do que eu.
A vida é a arte do encontro,
embora haja tanto desencontro pela vida.
Por mais longa que seja a
caminhada, o mais importante é dar o primeiro passo.
Não há nada mais gostoso que
um amor correspondido.
Quem de dentro de si não sai,
vai morrer sem amar ninguém.
Que não seja imortal posto
que é chama mas que seja infinito enquanto dure.
Eu poderia suportar, embora
não sem dor, que tivessem morrido todos os meus amores, mas enlouqueceria se
morressem todos os meus amigos!
O sofrimento é o intervalo
entre duas felicidades.
A hora do sim é um descuido
do não.
Nada mais bonito que os
defeitos da mulher amada.
Amar é querer estar perto, se
longe; e mais perto, se perto.
O dinheiro de quem não dá é o
trabalho de quem não tem.
É melhor viver do que ser
feliz.
Sou um crente - e por que não
o ser? A fé desentope as artérias; a descrença é que dá câncer.
A felicidade é como a pluma
que o vento vai levando pelo ar. Voa tão leve, mas tem a vida breve. Precisa
que haja vento sem parar.
Tristeza não tem fim.
Felicidade sim.
Eu quis amar mas tive medo. E
quis salvar meu coração, mas o amor sabe um segredo: o medo pode matar o seu
coração.
Amei tanto que agora nem sei
mais chorar.
Não me venha achar ruim,
porque você me conheceu assim!
Tomara que você volte
depressa, que você não se despeça nunca mais do meu carinho.
A gente não faz amigos,
reconhece-os.
Se eu morrer antes de você, não culpe a Deus.
Mesmo que as pessoas mudem e
suas vidas se reorganizem, os amigos devem ser amigos para sempre, mesmo que
não tenham nada em comum, somente compartilhar as mesmas recordações.
|
El la larmoj de la tempo kaj la
kalko de mia tago mi faris la cementon de mia poezio.
Kiu jam pasis tra tiu ĉi vivo,
sed ne vivis, tiu povas esti pli, sed tamen scias malpli ol mi.
La vivo estas la arto de la
renkontiĝo, kvankam estas tiom da nerenkontiĝoj tra la vivo.
Kiom ajn longa estos la
vojirado, plej grave estas fari la unuan paŝon.
Nenio estas pli agrabla ol reciprokata
amo.
Kiu el si ne eliras, tiu mortos
aminte neniun.
Ĝi povas esti ne senmorta, ĉar ĝi
estas pasio, sed ĝi estu senfina, dum ĝi daŭras.
Mi povus elteni, kvankam ne sen
doloro, se mortus ĉiuj miaj amoj, sed mi tute freneziĝus, se mortus ĉiuj miaj
amikoj!
La sufero estas la intertempo
inter du feliĉoj.
La horo de la jes estas malatento
de la ne.
Estas nenio pli bela ol la difektoj
de la amatino.
Ami estas voli proksimiĝi, se
malproksime; kaj pliproksimiĝi, se proksime.
La mono de tiu, kiu ne donas,
estas la laboro de tiu, kiu ne havas.
Estas pli bone vivi, ol esti
feliĉa.
Mi estas kredanto – kaj kial ne
esti tio? La fido malŝtopas la arteriojn. Estas la malkredo, kiu kaŭzas
kanceron.
La feliĉo estas tia, kia plumo,
kiun la vento portas tra la aero. Ĝi flugas tiel malpeze, sed havas mallongan
vivon. Ĝi bezonas, ke estu senĉesa vento.
Tristeco ne havas finon. Feliĉon,
jes.
Mi volis ami, sed timis. Kaj mi
volis savi mian koron. Tamen la amo scias sekreton: la timo povas mortigi
mian koron.
Mi amis tiom, ke mi eĉ ne plu
scias plori.
Vi ne opiniu min malbona, ĉar
vi konis min tia!
Mi esperas, ke vi revenu tuj,
ke vi neniam plu forlasu mian karesemon.
Ni ne faras amikojn. Ni rekonas
ilin.
Se mi mortos antaŭ ol vi, ne
kulpigu Dion.
Eĉ se la homoj ŝanĝiĝos kaj iliaj
vivoj rearanĝiĝos, la amikoj devas esti amikoj por ĉiam, eĉ se ili havas
nenion komunan, nur por kunpartopreni samajn rememoraĵojn.
|
FONTOJ: http://www.frasescurtas.net/frases-de-vinicius-de-moraes.html
kaj http://pensador.uol.com.br/autor/vinicius_de_moraes/
Nenhum comentário:
Postar um comentário