AOS CAVALEIROS
DA LUZ
O benfeitor, ou seja, o cristão prático ou aplicado, é antes
de tudo um ativista de causas humanas e humanitárias, um interventor social, um
otimista realizador, um preservacionista da Paz, um ambientalista da Harmonia.
Ele não é marcado por nenhum libré religioso ou eclesial, nem por postura piedosa
de beato ou carola. Ele é qualquer um que, em sua ação social, religiosa, profissional,
voluntária ou ocupacional, alumia os ambientes por onde passa e aonde chega, com
o archote do amor, perdão, união, fé, verdade, esperança, alegria, luz, consolo
e compreensão. [Ele é um materializador da oração de São Francisco de Assis, pelo
menos em nível de esforço.]
Não importa a que ismo, sofia ou logia ele esteja vinculado.
Não importa mesmo se ele é católico, protestante, evangélico, messiânico, testemunha
de Jeová, espírita, oomotano, bahá’i, judeu, candomblista, umbandista, muçulmano,
budista, confucionista, taoísta, hinduísta, xamanista, ateu, agnóstico, yogue,
hare krishna, esoterista, teosofista, artista de rua, pescador, cobrador de imposto,
andarilho sem destino etc. Se ele empunha a bandeira do Bem em suas várias manifestações,
ele é um autêntico seguidor do Cristo, através do mapa do Evangelho, que, reiterando,
veio para orientar a todos os terráqueos, indistintamente, sobre o verdadeiro
e único caminho da salvação das almas.
Costumamos fazer uso
de todo tipo de apologética para coligar a fé com a razão, a religião com o espiritualismo,
a ciência com a metaciência (ou mesmo com a protociência), a filosofia com a metafilosofia
etc, a fim de justificar nossas ações ou inações sociais.
Sabemos que
a Verdade está acima de todas as linhas raciocinais da humanidade. Entretanto,
o importante é sermos felizes e progredir para Deus através das pistas istas,
lógicas, sóficas ou livres que escolhemos trilhar dentro do Grande Caminho, que
é o Cristo, que se camufla, inclusive, à margem da estrada, na figura dos carentes
e necessitados de auxílio de todo jaez. Quando paramos para dar um apoio a essa
turma mais frequentemente provisória de sem-ismo, sem-logia e sem-sofia da lateral
(à qual, até certo ponto, pertencemos), é que nós avançamos de verdade no caminho
da Luz. Todo o resto são só bases distintas de sustentação consciencial, simplesmente
secundárias.
O Cristo conta não com religiões ou sufixos sustentadores,
mas com realizações de todos aqueles de boa vontade, independentemente de qualquer
rótulo ou de tipo de personalidade deles, para materializar aqui no orbe Sua proposta
redentora e salvadora de toda a humanidade. Ademais, os anjos, ou melhor, os espíritos
superiores que estão aportando à crosta terráquea ainda não assumiram as rédeas
da transformação planetária, estando a maioria deles vestindo calças curtas.
Nesta fase mais aguda da geotransição, que durará bem provavelmente
até por volta do ano 2019, quem tem de desfazer o enorme malfeito psicovibratorial
de mais de quarenta séculos, que nós mesmos fizemos acumuladamente contra a Terra,
somos nós mesmos da velha guarda endividada. Hoje o futuro da Terra depende mais
de nós, que temos poder (ainda que outorgado) de agir, do que de fatores exteriores.
[Chegará o tempo, entretanto, em que não adiantará mais nenhum exercício de livre-arbítrio
por nossa parte, para tentar reverter, alterar, destruir ou construir realidades
como reparações. É quando o nosso destino estará totalmente selado e quando estaremos
inteiramente à mercê das forças divinas aqui no orbe terrestre, o que não deverá
impedir de continuarmos na prática do bem, até o último segundo antes do nosso
vórtice consciencio-transicional. Servirá pelo menos para nosso conforto íntimo.]
O Cristo conta também com todos os que não têm ficha limpa
no cartório da história moral, mas que estão agora, diuturnamente, tentando se
redimir e se regenerar, para coatuarem em prol da mudança dos tempos para melhor.
Portanto, vamos ignorar nossas quizumbas, falhas de caráter, separatismos ideológicos,
panelinhas, querelas interindividuais e coletivas internas e externas, guerras
intestinas psicológicas e outras guerras de antagonismos multimilenares que atravancam
o progresso da humanidade e das coletividades, e vamos intensificar as ações benfazejas
e de boa vontade, com coragem e determinação, enquanto o tempo da colheita ainda
é oportuno.
Hoje os benfeitores convictos e atuantes ocupam o mesmo
posto dos cristãos de outrora, que se reuniam inicialmente nas catacumbas romanas
abandonadas e que depois foram perseguidos com leões, fogueiras inquisitoriais
e outras formas de extermínio (de corpos), por defenderem a Verdade. Tentemos
imitá-los, em determinação, coragem e fé.
Agora, sejam quais forem nossas motivações, crenças, influências,
formações, currículos e históricos, é a hora de firmarmos mais claramente nossas
posições como refletores da Luz no duro campo de batalha por que todos nós atravessamos.
Os refletores-espelhos podem até ser diferentes, mas a Grande Luz é a mesma. Podemos
não ser soldados qualificados para atuar diretamente, mas podemos ajudar uns aos
outros, nas margens, nas sarjetas de todo jaez, como anônimos auxiliares de enfermagem
da ‘cruz vermelha’ da Caridade indistinta, neutra e humanitária.
O alvo dos trevosos não são os rótulos istas, lógicos e
sóficos, mas, sim, todos aqueles que, isoladamente ou em grupo, empunham a espada
do Amor, e que só ficam mais vulneráveis aos ataques, quando se afastam do seu
posto de serviço, ou quando se perdem entre questiúnculas e querelas separativistas
fotofágicas.
Urge uma superunião, não tanto de ideias, mas principalmente
de ações luminosas em favor da ascensão suave e natural da Terra e em favor dos
cavaleiros do Bem que estão atuando bravamente na batalha em curso no plano invisível.
Aqueles irmãos que disseminam o ódio e as dissensões, com
propósitos de esmorecer os que atuam no Bem, são vítimas da própria ignorância,
que inclui suas interpretações equivocadas dos livros sagrados que tomam como
base, ou melhor, como racionalizações psiquiátricas para justificar suas violências,
preconceitos e perseguições. De ordinário, eles são vítimas também de inteligências
invisíveis inferiores, ainda que também estas sejam ignorantes, mesmo que de segundo
grau.
Atualmente, já no período mais crítico da transição planetária
e seus múltiplos efeitos colaterais psicossomáticos, o benfeitor costumeiro não
tem tempo nem de se deprimir. Mesmo quando eventualmente doente ou muito cansado,
ele não para de lutar, ainda que pelo pensamento. E o pensamento é uma espada
de luz que se pode estender a qualquer pessoa, em qualquer lugar e hora e sob
quaisquer circunstâncias. Onde ele toca com a sua espada, a luz surge. É uma forma
sutil de caridade, que beneficia o outro intimamente, inclusive fisicamente, em
sua estrutura de ácido desoxirribonucleico (DNA), a partir da fractalização ou
cristalização de suas moléculas pela alta frequência das energias mobilizadas
da mente benfeitora.
O mentalizador do bem pode até levar incômodo a ambientes
ainda carregados de “energias escuras”, mas nunca desiste de fazer a sua parte,
nem que seja a relativa distância física, inspirando-se no próprio Jesus, que
dissera: “eu não vim trazer a paz, mas a espada” (Mateus, 10:34).
Jesus veio pessoalmente na crosta terráquea, para revolucionar,
alterar, desestruturar blocos ideológicos amalgamados, calcificados e condensados
por linhas duras e retrógradas baseadas em justiças impiedosas, a exemplo de “olho
por olho, dente por dente”.
Entretanto, a espada
que Jesus trouxe não foi para instigar e reforçar mais ainda o estado de animosidade
reinante nos comportamentos morais rígidos de então. Em verdade Ele trouxe foi
a espada da Luz, que é a única arma eficiente de combate às trevas, e que se materializa
também na forma da “outra face”, ou seja, na forma de um gesto de perdão, de um
sorriso, de uma palavra branda como reação a uma palavra dura, uma atitude positiva
como reação a qualquer golpe negativo.
Emolduremos em nossa
consciência o grande exemplo do Mahatma Gandhi e a sua política de resistência
pacífica (mas não passiva), qual seja, a da reação pelo oposto, com um sinal positivo.
Sim... oferecer a outra face, a face da luz, para que o projétil de energia escura
bata apenas na blindagem da Paz e se ricocheteie de volta para o ofensor, transformada
em energia luminosa. O próprio Gandhi nos deu o seu maior exemplo, no momento
extremo em que foi baleado, mas quando ainda teve forças de olhar o seu assassino
e dizer-lhe que o perdoava.
****
A época atual é de iluminação de mentes. É a hora de os
soldados do Cristo se unirem ecumenicamente, para combater o ódio, a ofensa, a
discórdia, a dúvida, o erro, o desespero, a tristeza e as trevas citadas na oração
franciscana, com a espada da luz evangélica.
A ideia comum não seja vencer o mal, mas tentar espargir
o mal que há impregnado nos ambientes e no íntimo das pessoas. Cuidemos de fazer
resplandecer a luz que há dentro delas, sempre destacando que o primeiro a ser
visitado, para essa permuta fotônica, é a pessoa de cada um dos espadachins mesmos
(nós).
Só não devemos confundir as trevas, que de fato existem
como densidade negativa acumulada e dimensionalizada, com os trevosos, que são
apenas aqueles que cobriram seu porta-luz íntimo com tantas camadas de negatividade
densa, que agora eles precisam muito de uma ação continuada da britadeira luminosa
da Caridade, para que voltem a brilhar diante da vida. Isso concerne também àqueles
denominados “maiorais do inferno”, “lucíferes”, “dragões”, “magos negros” etc,
inclusive o maior deles, o chamado pelas religiões cristãs de “diabo” ou “satanás”,
que vive confinado na dimensão abismal desde milhares de anos antes da vinda do
Cristo à dimensão crostal. Suas tentativas vãs de dominarem e impedirem a Terra
de ascender espiritualmente estão com os dias contados. Da nossa parte, pedir
misericórdia por eles faz parte dos nossos últimos deveres escolares. Até um simples
pensamento bom na direção deles pode ajudá-los em sua necessária renovação íntima,
agora ou no futuro, se se considerar que exatamente todos nós, viventes, pensantes
e sensíveis, em todas as biodimensões universais, somos filhos de Deus, e que,
decorrentemente, estamos todos fadados a evoluir, mesmo que em tempos e lugares
distintos.
****
Aqui na nossa rotina interrelacional diária, o ideal é viver
“atacando” antes de ser, ou para não ser “atacado”. Quem conhece a natureza humana,
antecipa a hora.
Façamos a lei de Murphy funcionar ao contrário, assim:
“quando uma coisa pode dar certo, vai dar certo”, desde que foquemos, ajamos e
conspiremos nesse sentido.
Só a predisposição de compartilhar a mesma luz que recebemos
do Alto, já afasta ou impede o agente da escuridão de se aproximar, ou já o ilumina
um pouco, ou já acende a luz que há dentro dele à espera de uma faísca que vem
de fora.
Vivamos, pois, a “atacar” em todas as direções, em forma
de sorrisos sinceros, abraços calorosos, diálogos edificantes, comentários positivos
e elogiosos, mentalizações e socorrimentos a qualquer um em suas aflições próprias,
sem nunca esperar retribuição e sem impor qualquer condição. Esse é o material
bélico para as campanhas diárias dos guerreiros da paz e precursores da Nova Era.
|
LA GLAVON DE LA BONO, APOGE AL LA KAVALERIANOJ
DE LA LUMO
La bonfaremulo, tio estas, la diligenta aŭ
praktika kristano, estas antaŭ ĉio iu aktivisto pri homaj kaj humanaj idearoj,
sociala intervenanto, realigema optimisto, antaŭgardanto de la Paco, mediprotektanto de la Harmonio. Li ne estas rekonebla
per iu religia aŭ eklezia vesto, nek per kompata sinteno de beatulo aŭ bigoto.
Li estas iu ajn, kiu, per sia socia, religia, profesia, volontula aŭ okupa agado,
prilumas la mediojn, tra kie li pasas kaj kien li alvenas, per la torĉo de la
amo, pardono, fido, vero, espero, ĝojo, lumo, konsolo kaj kompreno. [Li estas
materiiganto de la preĝo de Sankta Francisko el Asizo, almenaŭ laŭ klopodo.]
Ne gravas, al kiu ismo, zofio aŭ logio li
estas ligita. Ne eĉ gravas, ĉu li estas katoliko, protestanto, evangelikalo, mesianisto,
atestanto de Jehovo, spiritisto, oomotano, bahaano, judo, kandombleano, umbandisto,
islamano, budhisto, konfuceano, taoisto, hinduo, ŝamanisto ateisto, agnostikulo, jogano, hare-kriŝnano,
esoteristo, teozofo, strata artisto, fiŝkaptisto, impostisto, sencela long-piediranto,
ktp. Se li mantenas la standardon de la Bono en ties multaj manifestiĝoj, li estas vera
sekvanto de la Kristo,
per la mapo de la Evangelio,
kiu, ni ripetu, venis, por servi al ĉiuj teranoj, sendistinge, pri la vera kaj
sola vojo por la savo de la animoj.
Ni kutimas uzi ĉian apologetikon, por kunligi
la fidon al la racio, la religion al la spiritualismo, la scienco al la metascienco
(aŭ eĉ al la protoscienco), la filozofion al la metafilozofio, ktp, por pravigi
niajn sociajn agojn aŭ neagojn.
Ni scias, ke la Vero estas super ĉiuj rezonlinioj
de la homaro. Tamen kio plej gravas estas, ke ni estu feliĉaj kaj progresu al
Dio tra la istaj, logiaj, zofiaj aŭ liberaj vojstrioj, kiujn ni elektis trairi
ene de la Granda Vojo,
nome la Kristo,
kiu ankaŭ kamuflas sin ĉe la vojbordo, per la figuroj de la senhavuloj kaj bezonantoj
de ĉia helpo. Kiam ni haltas, por doni iun helpon al tiu plej ofte portempa senisma,
senlogia kaj senzofia flankesidantaro (al kiu ĝis certagrade ni apartenas), tiam
ni vere antaŭeniras sur la vojo al la Lumo. Ĉio cetera estas nur distingitaj bazoj de
konscienca apogo, simple akcesoraj.
La Kristo kalkulas ne kun religioj aŭ subtenaj sufiksoj,
sed kun realigoj de ĉiuj bonvoluloj, sendepende de ia ajn etiketo aŭ karaktero
ilia, por materiigi tie ĉi sur la terglobo sian redemptan kaj savan proponon por
la tuta homaro. Krome, la anĝeloj, aŭ pli bone, la superaj spiritoj, kiuj estas
albordiĝantaj al la tera krusto, ankoraŭ ne prenis la regbridon por la planeda
transformado, estante la plimulto el ili vestantaj kulotojn.
En ĉi tiu fazo pli akra de la geotransiro,
kiu daŭros tre probable ĝis ĉirkaŭ la jaro 2019, kiuj devos malmunti la enorman
psikovibran fuŝaĵon je pli ol kvardek jarcentoj, kiun ni mem faris akumule kontraŭ
la Tero, tiuj estas
ni mem, el la ŝuldiĝinta malnova gvardio. Hodiaŭ la estonteco de la Tero dependas pli de ni, kiuj
havas iom da povo (eĉ se rajtigita) agadi, ol de eksteraj faktoroj. [Alvenos la
tempo, tamen, kiam ne plu valoros ia ajn libervolo niaflanke, provanta retroigi,
ŝanĝi, detrui aŭ konstrui realaĵojn kiel reparaciojn. Tiam nia sorto estos tute
konfirmita kaj ni estos tute je la arbitro de la diaj fortoj tie ĉi en la tera
orbito, kio tamen certe ne malpermesos, ke ni daŭrigu la praktikadon de bono,
ĝis la lasta sekundo antaŭ nia konscienco-transira vortico. Tio taŭgos almenaŭ
por nia intima komforto.]
La Kristo kalkulas ankaŭ kun ĉiuj, kiuj ne havas senmakulan
kriminalan slipon en la notariejo de la morala historio, sed kiuj nun tagnokte
penas redempti kaj regeneri sin, por kunagadi favore por la plibonigaj ŝanĝoj
de la tempoj. Do ni ignoru niajn konfliktegojn, moralkarakterajn difektojn, ideologiajn
apartismojn, koteriojn, interindividuajn kaj kolektivajn internajn kaj eksterajn
kverelojn, psikologiajn intestajn militojn kaj aliajn multjarmilajn antagonismajn
batalojn, kiuj baras la progreson de la homaro kaj de la kolektivoj, kaj pliintensigu
la bonfarajn kaj bonvolajn agojn, kun kuraĝo kaj firmanimeco, dum la tempo de
la rikolto estas oportuna.
Hodiaŭe la konvinkiĝintaj kaj agantaj bonfaruloj
okupas la saman rangon de la foraj kristanoj, kiuj kunvenis komence en la romiaj
forlasitaj katakomboj kaj kiuj poste estis persekutataj per leonoj, inkviziciaj
brulŝtiparoj kaj aliaj formoj de ekstermo (de korpoj), pro tio, ke ili defendis
la Veron. Ni
provu imiti ilin laŭ ilia firmeco, kuraĝo kaj fido.
Nun, kiaj ajn estas niaj motiviĝoj, kredoj,
influiĝoj, instruitecoj, vivprotokoloj kaj vivspertoj, estas la horo, por ke ni
firmigu pli klare niajn poziciojn kiel reflektantoj de la Lumo, sur la kruda batalkampo,
kiun ni ĉiuj trairas. La reflektantoj-speguloj eĉ povas esti malsamaj, sed la Granda Lumo estas la
sama. Eble ni ne estas kvalifikitaj soldatoj, por agadi rekte, sed ni povas helpi
unuj la aliajn ĉe la marĝenoj, ĉe ĉiaj kloakoj, kiel anonimaj fleghelpantoj en
la sendistinga, neŭtrala kaj humanisma ‘ruĝa kruco’ de la Karitato.
La trafcelo de la mallumuloj ne estas la istaj,
logiaj kaj zofiaj etiketoj, sed jes ĉiuj, kiuj, izole aŭ kune, mantenas la glavon
de la Amo, kaj kiuj
iĝas vundeblaj antaŭ atakoj, nur kiam ili foriĝas de sia servoposteno, aŭ kiam
ili perdiĝas inter fibagatelaĵoj kaj lumovoraj apartigaj kvereloj.
Urĝas superunuiĝo, ne nepre de ideoj, sed
ĉefe de lumaj agoj favore por la milda kaj natura ascendo de la Tero kaj favore por la kavalerianoj
de la Bono, kiuj
brave agadas dum la nunokazanta batalo en la nevidebla sfero.
Tiuj fratoj, kiuj dissemas la malamon kaj
la malkonkordon, celante malkuraĝigi tiujn, kiuj agadas por la Bono, estas viktimoj de la propra
nescieco, kiu inkluzivas iliajn misinterpretojn pri la sanktaj libroj, kiujn ili
prenas kiel bazon, aŭ pli bone, kiel psikiatrian sinpravigon por iliaj perfortaĵoj,
antaŭjuĝoj kaj persekutoj. Ordinare ili estas viktimoj ankaŭ de nevideblaj inteligentoj,
kvankam ankaŭ tiuj ĉi estas nesciantoj, eĉ se duagradaj.
Nuntempe, jam en la periodo pli akra de la
planeda transiro kaj ties multoblaj psikokorpaj kromefikoj, la kutima bonfaranto
eĉ ne havas tempon por deprimiĝi. Eĉ kiam eventuale malsana aŭ tro laca,
li ne ĉesas batali, eĉ se per la penso. Kaj la penso estas glavo el lumo, kiun
oni povas etendi al iu ajn homo, en ia ajn loko kaj horo kaj ĉe iaj ajn cirkonstancoj.
Kie li tuŝas per sia glavo, tie la lumo aperas. Tio estas subtila formo de karitato,
kiu bonfaras al la alia intime, inkluzive fizike, en ties strukturo de desoksiribonuklea
acido (DNA), per la fraktigo aŭ kristalecigo de ties molekuloj, pro la alta frekvenco
de la energioj mobilizitaj el la bonfara menso.
La boncela porpensanto eĉ povas porti ĝenon
al medioj ankoraŭ ŝargitaj per “mallumaj energioj”, tamen li neniam rezignas fari
sian parton, eĉ se je ioma fizika distanco, inspiriĝinte de Jesuo mem, kiu diris:
“mi
venis, por enkonduki ne pacon, sed glavon” (Mateo, 10:34).
Jesuo venis persone al la tera krusto, por
revolucii, ŝanĝi, senstrukturi ideologiajn blokojn amalgamigitajn, kalkitajn kaj
kondensitajn per rigidaj kaj malprogresemaj kondutoj, bazitaj sur nekompatemaj
justaĵoj, ekzemple de “okulon pro okulo, denton pro dento”.
Tamen la glavo, kiun Jesuo enkondukis, ne
celis instigi kaj plifortigi ankoraŭ pli la staton de incitemo reganta en la tiamaj
rigidaj moralaj kondutoj. En vero kion Li enkondukis, tio estis la glavo de la Lumo, kiu estas la sola efika
armilo por kontraŭstari la mallumon, kaj kiu materiiĝas ankaŭ kiel la “alia vango”,
tio estas, kiel pardongesto, rideto, milda vorto reaganta al malmola vorto, pozitiva
konduto reaganta al ia ajn negativa frapo.
Ni fiksu en nian konsciencon la grandan ekzemplon
de Mahatmo Gandhio kaj ties politiko de paca (sed ne pasiva) rezistado, nome tiu
de la reago per la kontraŭo, per pozitiva signo. Jes... prezenti
la alian vangon, la vangon de la Lumo, por ke la ĵetaĵo el malluma
energio frapu nur la blendon de la
Paco kaj resaltu revene al la trafinto, transformite en luman
energion. Gandhio mem donis al ni sian plej grandan ekzemplon, en la ekstrema
momento, kiam li estis kugle pafita, sed ankoraŭ havis forton rigardi sian murdanton
kaj diri, ke li pardonas lin.
****
La nuna epoko estas por ilumino de mensoj.
Alvenis la horo, por ke la soldatoj de la Kristo unuiĝu ekumenece, por kontraŭstari al la
malamo, ofendo, malpaco, dubo, mensogo, malespero, malĝojo kaj mallumo menciitaj
en la Sankt’ Franciska
preĝo, per la glavo de la evangelia lumo.
La komuna celo ne estu venki la malbonon,
sed provi fordiserigi la malbonon kiu estas enigita en la mediojn kaj en la internon
de la homoj. Ni zorgadu briligi la lumon kiu estas ene de ili, ĉiam atentante,
ke la unua vizitoto, por tiu fotona interŝanĝo, estas la persono de ĉiu el la
glavobatalantoj mem (ni).
Ni nur ne devas konfuzi la mallumon, kiu fakte
ekzistas kiel akumulita kaj dimensiigita negativa densaĵo, kun la mallumuloj,
kiuj estas nur tiuj, kiuj kovris sian intiman lumujon per tiom da tavoloj da densaj
negativaĵoj, ke nun ili tro bezonas kontinuan agadon de la luma gruzilo de la Karitato, por ke ili rebriligu
sin antaŭ la vivo. Tio koncernas ankaŭ la nomatajn “ĉefoj de la infero”, “luciferoj”,
“drakoj”, “mallumecaj magoj” ktp, inkluzive la pli grandan el ili, tiun nomatan
de la kristanaj religioj kiel “diablo” aŭ “satano”, kiu vivas mallibere en la
abisma dimensio, de miloj da jaroj antaŭ la veno de la Kristo al la krusta dimensio.
Iliaj vanaj provoj regi kaj malpermesi la Teron ascendi spirite baldaŭ estos ĉesigitaj. Niaflanke,
peti mizerikordon por ili faras parton de niaj lastaj lernejaj devoj. Eĉ simpla
bonkora penso en ilia direkto povas helpi ilin en ilia necesa intima renoviĝo,
nun aŭ en la estonteco, se konsideri, ke precize ĉiuj ni, vivantoj, pensantoj
kaj sentantoj, en ĉiuj universaj biodimensioj, estas filoj de Dio, kaj ke, sekve,
ni ĉiuj estas antaŭdestinitaj por evolui, eĉ se en malsamaj tempoj kaj lokoj.
****
Tie ĉi en nia ĉiutaga interrilata rutino,
ideale estas vivi “atakante”, antaŭ ol esti “atakata”. Kiu konas pri la homa naturo,
tiu plifruigas la horon.
Ni igu la “leĝon de Murphy” aktivi en kontraŭa
senco, tiele: “Se io povas ĝuste iri, ĝi ĝuste iros”, kondiĉe ke ni koncentriĝu,
kunagadu kaj konspiru por tio.
La nura emo kundividi la saman lumon, kiun
ni ricevas de la Alto,
jam forigas aŭ malpermesas la agenton de la mallumo alproksimiĝi, aŭ jam ekprilumas
lin, aŭ ekbriligas la lumon, kiu estas ene de li, atendantan deeksteran fajreron.
Ni vivu, do, “atakante”
en ĉiuj direktoj, en formo de sinceraj ridetoj, varmaj brakumoj, edifaj dialogoj,
pozitivaj kaj laŭdaj komentarioj, porpensoj kaj helpoj al iu ajn en ties apartaj
mizeroj, esperante nenian kompenson kaj trudante nenian kondiĉon. Tio estas la
militmaterialo por la ĉiutagaj milit-iroj de la pacaj batalantoj kaj antaŭuloj
de la Nova Erao.
|