A FUNÇÃO SOCIAL
DAS PROFECIAS
Todas as pessoas,
inclusive as pessoas planetárias, inexoravelmente têm de evoluir. A lei de
evolução é uma lei universal, portanto, divina.
Chegou a vez da
pessoa planetária Terra dar um salto de qualidade para um patamar evolutivo
imediatamente acima do atual, em diversos aspectos, independentemente da
colaboração das pessoas individuais e coletivas que a habitam e que formam
essa gigante sociedade chamada humanidade.
****
Em derredor e
acima de nosso planeta, há, por assim dizer, um calendário de acontecimentos
cósmicos, com efeitos positivos e negativos, bons e maus, que já está se
cumprindo independentemente dos gostos e quereres dos seus moradores.
Esses
acontecimentos prosseguirão nos próximos anos, como parte de um inexorável
processo transicional do planeta, que deixará de ser um mundo de provas e
expiações, para ser um mundo de regeneração, com uma substancial elevação do
tônus vibratorial em todas as suas camadas materiais (ar, água, crosta,
centro do globo e pensamentos) e dimensionais (ou espirituais)
circunjacentes, superjacentes e intrajacentes.
Agora, quanto aos
detalhes, forma de abalos transmutacionais e datas precisas dentro do grande
período transicional, estas serão em princípio condicionais, podendo passar
do tempo previsto, se antecipar ao tempo previsto, ocorrer de forma aumentada
ou diminuída em relação ao previsto por nós, seres humanos, ou simplesmente
poderão não acontecer.
O fator decisivo
para o dia preciso de cada acontecimento previsto ainda será a mente
humanitária e suas ondas de pensamento transformadoras, que, quando atuam em
grupo e em sintonia, podem densificar camadas energéticas mais destruidoras
do que a camada de ozônio. Podem provocar tufões, maremotos e terremotos,
como podem acender a luz positiva do amor em escala global e antecipar a Nova
Era, sem que precisemos transitar por uma via tão dolorosa como a que se
multianuncia para breve.
Por isso, vale a
pena sermos alertados pelas profecias, para chegarmos no além-transição da
melhor forma possível, e também para que a própria transição se dê da melhor
forma possível, com o auxílio da nossa paz e esperança convertidas em fé e em
caridade socorrista.
Mas, com dor ou
sem dor, a transição de um tipo de mundo terráqueo para outro, melhor, é inevitável.
Apenas a forma
como podemos transitar em nível de comportamento, quer individual, quer
coletivamente, é opcional. Poderá ser dolorosa, por uma via crucis, ou suave, por uma via
lucis. Depende principalmente do comportamento das pessoas da atual e
decisiva geração.
Só não deixará de
acontecer o que tiver de acontecer em seu período certo, o tempo de Deus, o
tempo que Deus definiu para acontecer o que terá de acontecer especialmente
com nosso planeta. Os sinais da grande mudança já estão por toda parte. Vejam
“todos os que têm olhos de ver e ouvidos de ouvir”.
O único evento que
não terá lógica de acontecer é o fim de tudo que é resultado da criação
divina, inclusive os elementos da natureza e os seres humanos, quer
encarnados, quer desencarnados.
“Depois
disto vi quatro anjos em pé nos quatro cantos da terra, retendo os quatro
ventos da terra, para que nenhum vento soprasse sobre a terra, nem sobre o
mar, nem contra árvore alguma.” – Apocalipse, 7:1
Bem acima da força
das ondas pensamentais humanas está a força de seres espirituais superiores,
que também têm o poder telecinético de interferir na natureza de qualquer
mundo ou dimensão do nosso sistema solar, para beneficiarem o planeta Terra
em sua transição. E é sabido que milhões deles (os anjos referidos no
Apocalipse) estão aportando em miríades no nosso planeta, provindos de mundos
superiores, com missões iluminativas de indivíduos e de coletividades.
Certamente, têm a missão também de juntar forças mentais para a produção de
escudos protetivos contra catástrofes e cataclismos onde não devam ocorrer e
até de desviar o curso ou alterar os efeitos de energias de alto poder
destrutivo.
“Eu sei que tudo o que Deus faz, permanece
eternamente.” – Eclesiastes, 3:14.
[Preliminarmente, queremos deixar claro que não
somos expertos em Bíblia nem em interpretação de verdades bíblicas. Citamos
essa passagem aí, como citaremos muitas outras no decorrer dos nossos textos,
apenas por vermos nelas fontes contextuais ilustrativas de nossos arrazoados.
Entretanto, cada verdade bíblica admite muitas interpretações, inclusive
intercontraditórias, a depender das correntes de interpretação e das
traduções, que também têm seus desvios traidores. Essa mesma passagem de
Eclesiastes, 3:14, que nós vemos como uma esperança, uma segurança de
permanência da Terra no futuro das eras, aparentemente entra em colisão
direta com aquel’ outra de Segunda de Pedro, 3:7, que assim textua: “mas
os céus e a terra de agora, pela mesma palavra, têm sido guardados para o
fogo, sendo reservados para o dia do juízo e da perdição dos homens ímpios.”]
****
Não existe tempo
absoluto para Deus. As noções mesmo sobre eternidade e não eternidade (assim
como sobre “céus”, “terra”, “fogo”, “juízo”, “perdição”) são relativas. Deus
está acima dessa limitada dimensão chamada tempo, embora esta seja igualmente
uma criação Sua. O tempo, como nós o concebemos, só se manifesta em uma única
direção, sobre um espaço mobilizado por uma ação. O tempo de Deus, contudo,
manifesta-se transversalmente em todas as direções e dimensões.
Nenhuma previsão
humana ou mesmo espiritual é garantida sem que coincida com o tempo de Deus,
inclusive qualquer uma que descreva repercussões durante o futuro cumprimento
de alguma outra previsão.
Só uma previsão é
plenamente garantida de acontecer a todas as pessoas, sejam humanas ou
espirituais, individuais ou coletivas: a evolução. Essa imposição inexorável
vale, também, para as pessoas planetárias, a exemplo agora da Terra e sua
humanidade espalhada em suas várias regiões e circundimensões.
A forma, o tempo e
as condições da evolução é que variam entre os moradores de cada planeta e
entre os planetas de cada sistema. A evolução é sempre um processo
individual.
“Lugar escuro e caliginoso é o futuro; a candeia que
alumeia são as profecias; o sol que há de amanhecer é o cumprimento delas. E
enquanto este sol, que será muito formoso e alegre, não aparece, não coroa os
nossos montes, o que só agora podemos e devemos fazer é levar a candeia das
profecias diante, e com a sua luz (ainda que luz pequena) entraremos no lugar
caliginoso e escuríssimo dos futuros, e veremos o que neles se passa.” - Padre Antonio Vieira, em seu livro
“HISTÓRIA DO FUTURO”
As profecias não se cumprem como descritas
através de suas costumeiras linguagens mitológicas ou imagéticas, e
principalmente não se cumprem em datas previstas segundo as medições dos
nossos calendários. Por uma questão de lógica espiritual, é de se crer que o
supervisor maior dos fenômenos proféticos, que é Deus, não está adstrito nem
subordinado ao calendário de nenhum povo da Terra, muito menos a este nosso
calendário gregoriano. [Qualquer
objeto, contudo, inclusive um calendário, pode estar sendo usado ou já ter
sido usado por Espíritos superiores, para predizer coisas importantes que
acontecerão futuramente. Tudo é mídia.]
No caso das
profecias relacionadas à mudança de padrão vibratorial da Terra, que têm a
ver diretamente com as qualidades éticas e morais de cada um de seus
moradores e da prevalência de padrões vibratoriais coletivos, é de se esperar
surpresas quanto ao tipo dos grandes eventos geopsicossociovibratoriais e
quanto a datas e locais de epicentros de catástrofes.
Embora nem todos
venham a ser atingidos pelas catástrofes, ninguém está livre de sofrer a
incidência de alguma delas, direta ou indiretamente. Por isso, dada a grande
condicionabilidade extrínseca e intrínseca para o cumprimento das profecias
de destruição, prudentemente não devemos pagar para ver de braços cruzados o
que, quando e como acontecerá. Mas o refúgio é o próprio íntimo, porquanto
não existe sofrimento, se a dor não atinge a alma. E devemos nos proteger na
cidadela do próprio coração, desde já. Os abalos, quer no plano material,
quer no plano espiritual, já estão em curso, em parelha com as muito boas
novas em todos os campos das atividades humana, espiritual e natural.
|
LA SOCIA
FUNKCIO DE LA PROFETAĴOJ
Ĉiuj personoj,
inkluzive la planedajn personojn, nepre devas progresi. La leĝo de Progreso
estas universala, do, Dia.
Jen alvenis la
vico por ke la planeda persono Tero faru kvalitan salton al evolua etaĝo tuj
supra ol tiu nuna, en diversaj aspektoj, sendepende de la kunlaboro de la
individuaj kaj kolektivaj homaj personoj, kiuj loĝatigas ĝin kaj konsistigas ĝian
gigantan socion nomatan homaro.
****
Ĉirkaŭ kaj
super nia planedo estas, por tiel diri, kalendaro de kosmaj eventoj jam
okazantaj, sendepende de la ŝatoj kaj voloj de ĝiaj loĝantoj.
Tiuj okazaĵoj
daŭros dum la venontaj jaroj, kiel parto de nebareblaj procezo kaj procedo de
la tera transiro. Nia planedo ne plu estos “mondo por kulpelaĉeto kaj por
provoj”, sed ekestos “transiĝa mondo”[1]
aŭ mondo kun granda plialtiĝo de la vibra tono en ĉiuj siaj materiaj tavoloj
(aero, akvo, tera krusto, tergloba nukleo kaj pensotavoloj) kaj dimensiaj (aŭ
spiritaj) ĉirkaŭkuŝantaj, superkuŝantaj kaj intrakuŝantaj.
Tamen, rilate
detalojn, specojn de transmutaciaj skuoj kaj precizajn datojn ene de la
transira periodo, tiuj estos en principo kondiĉigitaj. Ili povos okazi post aŭ
antaŭ la antaŭviditaj tempoj, aŭ povos okazi pli aŭ malpli intense kontraŭ
tio antaŭvidita de ni, homaj estaĵoj, aŭ povos simple ne okazi.
La decida
faktoro por la preciza tago de ĉiu antaŭvidita okazaĵo ankoraŭ estos la
homara menso kaj ties transformaj pensondoj, kiuj, kiam moviĝas kunligitaj
kaj en agordo, povas densigi energiajn tavolojn pli detruajn ol la mantelo de
ozono. Ili povas kaŭzi uraganojn, martremojn kaj tertremojn, same kiel povas
fari mondskale la pozitivan lumon de
Pro tio, valoras
la penon esti avertitaj de la profetaĵoj, por ke ni alvenu en la
trans-transiron plej eble bone, kaj ankaŭ por ke la transiro mem okazu plej
eble bone, per la helpo de niaj paco kaj espero aliiĝintaj en fidon kaj en
helpan karitaton.
Sed, kun doloro
aŭ sen doloro, la tera transiro de unu grado al alia, pli bona, estas
neevitebla.
Nur la maniero,
kiel ni povas sintene transiri, kaj individue, kaj kolektive, estas
elektebla. Ĝi povos esti dolora, tra ia via crucis, aŭ dolĉa, tra ia via
lucis. Tio dependos plej multe de la konduto de la homoj de ĉi tiu
nuntempa kaj decida generacio.
Estos neeble ne
okazi tio, kio nepre devos okazi en sia ĝusta periodo, nome la tempo de Dio,
la tempo, kiun Dio difinis, por ke okazu tio, kio devos okazi ĉefe al nia
planedo. La signoj de la granda ŝanĝiĝo jam rimarkeblas ĉie. Vidu ĉiuj, “kiuj
havas okulojn por vidi kaj orelojn por aŭdi”.
La sola evento,
kiu ne enhavas logikon por okazi, estas la fino de ĉio, kio estas Dia kreaĵo,
inkluzive la elementojn de la naturo kaj la homajn estulojn, jen enkarniĝintajn,
jen elkarniĝintajn.
“Post tio mi vidis kvar anĝelojn starantajn sur la kvar
anguloj de la tero, retenantajn la kvar ventojn de la tero, por ke ne blovu
vento sur la teron, nek sur la maron, nek sur ian arbon.” – Apokalipso, 7:1
Multe super la
forto de la homaj pensondoj estas la forto de la superaj spiritaj estaĵoj,
kiuj ankaŭ havas la psikotelekinezan povon interveni en la naturon de iu ajn
mondo aŭ dimensio de nia sunsistemo, por favori la planedon Teron en ties
transiro. Cetere, estas sciate, ke milionoj da ili (la anĝeloj cititaj en
Apokalipso) estas alvenantaj miriade sur nian planedon, elvenintaj el superaj
mondoj, kun iluminaj misioj ĉe individuoj kaj kolektivoj. Plej certe, ili
havas ankaŭ la mision kunigi mensajn fortojn, por produkti protektajn ŝildojn
kontraŭ katastrofoj kaj kataklismoj tie, kie ili ne devos okazi, kaj eble
ankaŭ por deviigi la trajektorion, aŭ ŝanĝi la efikojn de energiaĵoj havantaj
forte detruan povon.
“Mi scias, ke ĉio, kion faras Dio, restas
eterne.” –
[Antaŭ ĉio
ni nepre atentigu, ke ni ne estas fakuloj pri
****
Ne ekzistas
absoluta tempo por Dio. La konceptoj mem pri eterneco kaj neeterneco (same kiel
pri “ĉielo”, “tero”, “fajro”, “juĝo”, “pereo”) estas relativaj. Dio estas
super tiu limigita dimensio nomata tempo, kvankam tiu ĉi estas same kreaĵo
Lia. La tempo, kiel ni konceptas, nur manifestiĝas en unu sola direkto, sur
spaco movita de ago.
Neniu homa aŭ eĉ
spirita antaŭvido, inkluzive de iu ajn, kiu priskribos efikojn dum la estonta
plenumo de iu alia antaŭvido, estas certa sen tio, ke ĝi koincidu kun
Nur unu antaŭvido
estas plene certa okazi al ĉiuj personoj, kaj homaj aŭ spiritaj, kaj
individuaj aŭ kolektivaj, nome: la evoluo. Tiu nepra postulo validas ankaŭ
por la planedaj personoj, kiel ekzemple la nuntempa Tero kaj ties homaro
disigita en siaj pluraj regionoj kaj ĉirkaŭdimensioj.
La maniero,
tempo kaj kondiĉoj de la evoluo estas tio, kio varias inter la loĝantoj de ĉiu
planedo kaj inter la planedoj de ĉiu sistemo. La evoluo estas ĉiam individua
proceso.
“Loko malluma kaj
nebula estas la estonteco. La kandelo, kiu prilumas ĝin, estas la profetaĵoj.
La suno, kiu certe lumos, estas ilia plenumiĝo. Sed dum tiu suno, kiu estos
tre bela kaj ĝoja, ne aperas kaj ne orkronas niajn montojn, tio, kion ni
devas fari, estas porti antaŭen la kandelon de la profetaĵoj kaj per ties
lumo (eĉ se malforta lumo) eniri en la nebulan kaj tre malluman lokon de la
estontecoj. Tiel ni vidos tion, kio okazas en ili.” – Pastro Antonio
Vieira, en sia libro “HISTÓRIA DO FUTURO”[2]
La profetaĵoj ne plenumiĝas, laŭ ili estas priskribitaj per siaj kutimaj
mitaj kaj imagaj lingvaĵoj, kaj ĉefe ili ne plenumiĝas en datoj antaŭviditaj
surbaze de mezuroj sur niaj kalendaroj. Pro demando de spirita logiko, estas
kredinde, ke
Pri la profetaĵoj koncernaj al la ŝanĝo de grado de la tera vibrado, kio
rilatas rekte kun la etikaj kaj moralaj kvalitoj de ĉiu el ĝiaj loĝantoj kaj
kun la superregado de la kolektivaj vibrampleksoj, estas atendindaj surprizoj
koncerne la tipon de la grandaj geopsikosocivibraj eventoj kaj koncerne
datojn kaj lokojn de katastrofaj epicentroj.
Kvankam ne ĉiuj estos trafitaj de la katastrofoj, neniu estas libera de
la trafo, rekta aŭ nerekta, de ia el ili. Tial, pro la ekstera kaj interna
granda kondiĉebleco pri la plenumo de la detruaj profetaĵoj, ni, saĝe, ne
devas riske atendi pasive la okazaĵojn, kiam ajn, kie ajn kaj kiel ajn ili
alvenos. Sed la rifuĝejo estas la propra intimo, ĉar ne ekzistas sufero, se
la doloro ne atingas la animon. Kaj ni devas protekti nin en la citadelo de
la propra koro ekde nun. La skuoj, jen en la materia plano, jen en la spirita
plano, jam estas okazantaj, flanke de tre bonaj novaĵoj en ĉiuj terenoj de la
homa, spirita kaj natura agadoj.
|
DO NOSSO LIVRO VIRTUAL “CRÔNICAS
DA TRANSIÇÃO” (publicado em partes mensais, entre agosto de 2011 e janeiro de
2013) // EL NIA VIRTUALA LIBRO “KRONIKOJ PRI LA TRANSIRO” (publikita en monataj
partoj, inter aŭgusto 2011 kaj januaro 2013)
Nenhum comentário:
Postar um comentário