PLIBONIGU
VIAJN VORTSTOKON KAJ PAROLAN FLUECON
Reinaldo
Polito
Elportugaligita
el
http://noticias.uol.com.br/economia/carreiras/artigos/polito/2007/03/02/ult4385u4.jhtm
Se
vi estas tia, kia la plimulto el la homoj, kiuj partoprenas mian
kurson pri Parola Esprimado, mi povas garantii, ke vi posedas
vortstokon pli bonan ol tiu, kiun vi kredas.
Mi
montros, kiel povas esti facile fari vian komunikadon multe pli
efika, nur uzante la vortojn, kiujn vi jam lernis laŭlonge de la
vivo.
Unue
mi volas pripensi kun vi pri kuriozaj ekzemploj, kiuj ĉirkaŭas nin,
kaj kiuj helpas nin kompreni la kaŭzojn, kiuj senmovigas la langon
de kelkaj homoj, malebligante ilin paroli flue kaj senĝene.
Mi
konfesas: Kiam mi legas tekston de Luís Fernando Verissimo, tiam mi
tro envias lin. Mi demandas al mi mem: kiel li sukcesas konstrui
periodojn tiel perfektajn, kun kompletaj, pretaj kaj bonfinitaj
ideoj?
Tamen,
eĉ havante tiun sian bonegan vortstokon, kiu helpas lin produkti
paĝojn, kiuj estos senmortaj, kiam Luís Fernando Verissimo parolas,
tiam li estas mallertega. Li parolas la vortojn, kvazaŭ li estus
lernanto pri daktilografio (aŭ ciferecigado, por esti pli aktuala),
tajpante tre malrapide, klavon post klavo.
Sammaniere,
se vi volos paroli, elektante vortojn kun la sama rigoro uzata por
skribi, aŭ garni vian komunikadon per formaleco nekutima en via
ĉiutago, la probableco, ke vi fiaskos, plialtiĝos, escepte,
kompreneble, se iu cirkonstanco tion postulos.
Konsideru
ankaŭ, ke kiam ni parolas, tiam ni povas afliktiĝi pro la opinio,
kion la aliaj havos pri niaj parolo kaj reputacio, kaj tial ni penas
paroli ankoraŭ pli zorge. Tio estas troa atento, kiu emas limigi
nin.
Kiam
ni skribas, eĉ se ni zorgumas pri alies opinio, ni havas tempon, por
pripensi tion, kion ni komunikos, kaj por reskribi tion, kion ni ne
trovos oportuna.
Mi
hirtiĝas, tamen, kiam mi vidas iun provantan skribi ion, kion li
intencas paroli, ĉefe se li ne provludos tian parolon.
La
ritmo, la kadenco, la paŭzo, la melodia strukturo de la parola
komunikado estas aspektoj tre diferencaj de tiuj de la skriba
komunikado. Unu vorto, unu komo aŭ unu intonacio malsama, ol tiu
planita, estas detalo, kiu modifas la sinsekvon kaj la manieron sendi
la mesaĝon.
La
manko de komprenado de tiu realaĵo povas igi, ke oni trompiĝu pri
taksado. En la daŭro de tiuj ĉi lastaj 30 jaroj, gvidante kursojn
pri parola esprimado, mi ofte estas akceptinta lernantojn plendantajn
pri la manko de sufiĉe bona vortstoko, aŭ pri la malfacileco, kiun
ili sentas, trovi la ĝustajn vortojn, por esprimi klare siajn
pensojn.
Ĉe
tiaj situacioj, mi petas, ke la plendanto priskribu al mi, kiu
precize estas lia malfacileco pri la vortoj. Tiam, dum du aŭ tri
minutoj, li parolas al mi pri la baroj, kiujn li alfrontas, kaj kiel
ofte li suferas, ne sciante, kion diri en iu konversacia rondo, kiam
la ĝustaj vortoj ne aperas.
Ili
diras, ke ili eĉ sukcesas skribi kun facileco, sed ke ili ne bone
sin prezentas per la parolo.
Kurioze,
tamen, estas, ke, por klarigi la problemon pri la mankado de vortoj,
ili trovas ĉiujn vortojn, kiujn ili bezonas, sen ia ajn malfacileco.
La
problemo pri la vortoj, ĝenerale, kuŝas pli en nia sinteno, ol mem
en ĝi. Se, en formala momento, antaŭ grupo da homoj, ni faros uzon
de la vortoj, kiujn ni uzas ĉiutage - kiam ni konversacias kun
amikoj, parencoj aŭ laborkunuloj - ni havos je nia dispono
vortkvanton pli ol sufiĉan, por korpigi kaj esprimi ĉiujn niajn
ideojn.
Tamen,
en okazaĵoj pli formalaj, kelkaj homoj kutimas esprimiĝi per vortoj
malsamaj ol tiuj, kiujn ili uzas en la paroloj de la ĉiutago. Ili
penas fari frazojn kun pli bone ellaborita strukturo, kaj tial al ili
ne estas facile vortigi siajn pensojn. Same okazas ĉe certaj
verkistoj, kiuj rezonas kaj pripensas pri ĉiu vorto, kiun ili metas
sur paperon aŭ en la ekranon de la komputilo, sed kiuj konfuziĝas
kaj nodas la langon, kiam ili bezonas esprimiĝi parole.
Mi
ne diras, ke kiu skribas bone, tiu ne parolas bone. Tute kontraŭe,
ordinare, kiu bone skribas, tiu havas ankaŭ bonan parolan
esprimkapablon. Kiu havas skriban lertecon, tiu ĝenerale estas
dotita per bona intelekta prepariteto kaj multe konas vastan aron da
vortoj, kiuj helpas lin eldiri ĉion, kion li pensas. Malgraŭ tio,
mi insistas, ke paroli kaj skribi estas du aferoj esprimive malsamaj
inter si.
Pro
ĉio tio, se vi deziras paroli kun flueco kaj senembaraso, vi bezonas
trejni la parolan komunikadon, por akiri tian aŭtomatecon en la
parolo, tian lertecon pensi kaj praktike paroli en sama tempo.
Unu
bona ekzerco por fari al si la kutimon vortigi siajn pensojn estas
tio, legi ĵurnalajn kaj revuajn artikolojn kaj, ĉe la unua oportuna
okazo, komenti pri ili al aliaj homoj.
Tiel,
kutimiĝinte vortigi la pensojn, parolante pri la informoj, kiujn vi ĵus
legis, kaj ankaŭ uzi en la okazaĵoj plej formalaj la saman
vortstokon, kiun vi kutimas utiligi en la konversacioj kun la pli
intimaj homoj en la ĉiutago, krom fari vian komunikadon multe pli
efika, vi povos havigi al vi grandegan rimedon, por elparoli viajn
ideojn kaj projektojn, tiel pliperfektiĝante en la arto persvadi kaj
bone interrilatiĝi kun viaj similuloj.
Do,
starigu tiun celon, paroli per pli flua maniero, en ĉia ajn
cirkonstanco, inter viaj prioritatoj, kaj fariĝu komunikisto ankoraŭ
pli bona.
Nenhum comentário:
Postar um comentário