PRECISAMOS BRANDIR A ESPADA DO BEM, EM APOIO AOS CAVALEIROS DA LUZ // NI BEZONAS SVINGI LA GLAVON DE LA BONO, APOGE AL LA KAVALERIANOJ DE LA LUMO

PRECISAMOS BRANDIR A ESPADA DO BEM, EM APOIO AOS CAVALEIROS DA LUZ O benfeitor, ou seja, o cristão prático ou aplicado, é antes de tudo um ativista de causas humanas e humanitárias, um interventor social, um otimista realizador, um preservacionista da Paz, um ambientalista da Harmonia. Ele não é marcado por nenhum libré religioso ou eclesial, nem por postura piedosa de beato ou carola. Ele é qualquer um que, em sua ação social, religiosa, profissional, voluntária ou ocupacional, alumia os ambientes por onde passa e aonde chega, com o archote do amor, perdão, união, fé, verdade, esperança, alegria, luz, consolo e compreensão. [Ele é um materializador da oração de São Francisco de Assis, pelo menos em nível de esforço.] Não importa a que ismo, sofia ou logia ele esteja vinculado. Não importa mesmo se ele é católico, protestante, evangélico, messiânico, testemunha de Jeová, espírita, oomotano, bahá’i, judeu, candomblista, umbandista, muçulmano, budista, confucionista, taoísta, hinduísta, xamanista, ateu, agnóstico, yogue, hare krishna, esoterista, teosofista, artista de rua, pescador, cobrador de imposto, andarilho sem destino etc. Se ele empunha a bandeira do Bem em suas várias manifestações, ele é um autêntico seguidor do Cristo, através do mapa do Evangelho, que, reiterando, veio para orientar a todos os terráqueos, indistintamente, sobre o verdadeiro e único caminho da salvação das almas. Costumamos fazer uso de todo tipo de apologética para coligar a fé com a razão, a religião com o espiritualismo, a ciência com a metaciência (ou mesmo com a protociência), a filosofia com a metafilosofia etc, a fim de justificar nossas ações ou inações sociais. Sabemos que a Verdade está acima de todas as linhas raciocinais da humanidade. Entretanto, o importante é sermos felizes e progredir para Deus através das pistas istas, lógicas, sóficas ou livres que escolhemos trilhar dentro do Grande Caminho, que é o Cristo, que se camufla, inclusive, à margem da estrada, na figura dos carentes e necessitados de auxílio de todo jaez. Quando paramos para dar um apoio a essa turma mais frequentemente provisória de sem-ismo, sem-logia e sem-sofia da lateral (à qual, até certo ponto, pertencemos), é que nós avançamos de verdade no caminho da Luz. Todo o resto são só bases distintas de sustentação consciencial, simplesmente secundárias. O Cristo conta não com religiões ou sufixos sustentadores, mas com realizações de todos aqueles de boa vontade, independentemente de qualquer rótulo ou de tipo de personalidade deles, para materializar aqui no orbe Sua proposta redentora e salvadora de toda a humanidade. Ademais, os anjos, ou melhor, os espíritos superiores que estão aportando à crosta terráquea ainda não assumiram as rédeas da transformação planetária, estando a maioria deles vestindo calças curtas. Nesta fase mais aguda da geotransição, que durará bem provavelmente até por volta do ano 2019, quem tem de desfazer o enorme malfeito psicovibratorial de mais de quarenta séculos, que nós mesmos fizemos acumuladamente contra a Terra, somos nós mesmos da velha guarda endividada. Hoje o futuro da Terra depende mais de nós, que temos poder (ainda que outorgado) de agir, do que de fatores exteriores. [Chegará o tempo, entretanto, em que não adiantará mais nenhum exercício de livre-arbítrio por nossa parte, para tentar reverter, alterar, destruir ou construir realidades como reparações. É quando o nosso destino estará totalmente selado e quando estaremos inteiramente à mercê das forças divinas aqui no orbe terrestre, o que não deverá impedir de continuarmos na prática do bem, até o último segundo antes do nosso vórtice consciencio-transicional. Servirá pelo menos para nosso conforto íntimo.] O Cristo conta também com todos os que não têm ficha limpa no cartório da história moral, mas que estão agora, diuturnamente, tentando se redimir e se regenerar, para coatuarem em prol da mudança dos tempos para melhor. Portanto, vamos ignorar nossas quizumbas, falhas de caráter, separatismos ideológicos, panelinhas, querelas interindividuais e coletivas internas e externas, guerras intestinas psicológicas e outras guerras de antagonismos multimilenares que atravancam o progresso da humanidade e das coletividades, e vamos intensificar as ações benfazejas e de boa vontade, com coragem e determinação, enquanto o tempo da colheita ainda é oportuno. Hoje os benfeitores convictos e atuantes ocupam o mesmo posto dos cristãos de outrora, que se reuniam inicialmente nas catacumbas romanas abandonadas e que depois foram perseguidos com leões, fogueiras inquisitoriais e outras formas de extermínio (de corpos), por defenderem a Verdade. Tentemos imitá-los, em determinação, coragem e fé. Agora, sejam quais forem nossas motivações, crenças, influências, formações, currículos e históricos, é a hora de firmarmos mais claramente nossas posições como refletores da Luz no duro campo de batalha por que todos nós atravessamos. Os refletores-espelhos podem até ser diferentes, mas a Grande Luz é a mesma. Podemos não ser soldados qualificados para atuar diretamente, mas podemos ajudar uns aos outros, nas margens, nas sarjetas de todo jaez, como anônimos auxiliares de enfermagem da ‘cruz vermelha’ da Caridade indistinta, neutra e humanitária. O alvo dos trevosos não são os rótulos istas, lógicos e sóficos, mas, sim, todos aqueles que, isoladamente ou em grupo, empunham a espada do Amor, e que só ficam mais vulneráveis aos ataques, quando se afastam do seu posto de serviço, ou quando se perdem entre questiúnculas e querelas separativistas fotofágicas. Urge uma superunião, não tanto de ideias, mas principalmente de ações luminosas em favor da ascensão suave e natural da Terra e em favor dos cavaleiros do Bem que estão atuando bravamente na batalha em curso no plano invisível. Aqueles irmãos que disseminam o ódio e as dissensões, com propósitos de esmorecer os que atuam no Bem, são vítimas da própria ignorância, que inclui suas interpretações equivocadas dos livros sagrados que tomam como base, ou melhor, como racionalizações psiquiátricas para justificar suas violências, preconceitos e perseguições. De ordinário, eles são vítimas também de inteligências invisíveis inferiores, ainda que também estas sejam ignorantes, mesmo que de segundo grau. Atualmente, já no período mais crítico da transição planetária e seus múltiplos efeitos colaterais psicossomáticos, o benfeitor costumeiro não tem tempo nem de se deprimir. Mesmo quando eventualmente doente ou muito cansado, ele não para de lutar, ainda que pelo pensamento. E o pensamento é uma espada de luz que se pode estender a qualquer pessoa, em qualquer lugar e hora e sob quaisquer circunstâncias. Onde ele toca com a sua espada, a luz surge. É uma forma sutil de caridade, que beneficia o outro intimamente, inclusive fisicamente, em sua estrutura de ácido desoxirribonucleico (DNA), a partir da fractalização ou cristalização de suas moléculas pela alta frequência das energias mobilizadas da mente benfeitora. O mentalizador do bem pode até levar incômodo a ambientes ainda carregados de “energias escuras”, mas nunca desiste de fazer a sua parte, nem que seja a relativa distância física, inspirando-se no próprio Jesus, que dissera: “eu não vim trazer a paz, mas a espada” (Mateus, 10:34). Jesus veio pessoalmente na crosta terráquea, para revolucionar, alterar, desestruturar blocos ideológicos amalgamados, calcificados e condensados por linhas duras e retrógradas baseadas em justiças impiedosas, a exemplo de “olho por olho, dente por dente”. Entretanto, a espada que Jesus trouxe não foi para instigar e reforçar mais ainda o estado de animosidade reinante nos comportamentos morais rígidos de então. Em verdade Ele trouxe foi a espada da Luz, que é a única arma eficiente de combate às trevas, e que se materializa também na forma da “outra face”, ou seja, na forma de um gesto de perdão, de um sorriso, de uma palavra branda como reação a uma palavra dura, uma atitude positiva como reação a qualquer golpe negativo. Emolduremos em nossa consciência o grande exemplo do Mahatma Gandhi e a sua política de resistência pacífica (mas não passiva), qual seja, a da reação pelo oposto, com um sinal positivo. Sim... oferecer a outra face, a face da luz, para que o projétil de energia escura bata apenas na blindagem da Paz e se ricocheteie de volta para o ofensor, transformada em energia luminosa. O próprio Gandhi nos deu o seu maior exemplo, no momento extremo em que foi baleado, mas quando ainda teve forças de olhar o seu assassino e dizer-lhe que o perdoava. **** A época atual é de iluminação de mentes. É a hora de os soldados do Cristo se unirem ecumenicamente, para combater o ódio, a ofensa, a discórdia, a dúvida, o erro, o desespero, a tristeza e as trevas citadas na oração franciscana, com a espada da luz evangélica. A ideia comum não seja vencer o mal, mas tentar espargir o mal que há impregnado nos ambientes e no íntimo das pessoas. Cuidemos de fazer resplandecer a luz que há dentro delas, sempre destacando que o primeiro a ser visitado, para essa permuta fotônica, é a pessoa de cada um dos espadachins mesmos (nós). Só não devemos confundir as trevas, que de fato existem como densidade negativa acumulada e dimensionalizada, com os trevosos, que são apenas aqueles que cobriram seu porta-luz íntimo com tantas camadas de negatividade densa, que agora eles precisam muito de uma ação continuada da britadeira luminosa da Caridade, para que voltem a brilhar diante da vida. Isso concerne também àqueles denominados “maiorais do inferno”, “lucíferes”, “dragões”, “magos negros” etc, inclusive o maior deles, o chamado pelas religiões cristãs de “diabo” ou “satanás”, que vive confinado na dimensão abismal desde milhares de anos antes da vinda do Cristo à dimensão crostal. Suas tentativas vãs de dominarem e impedirem a Terra de ascender espiritualmente estão com os dias contados. Da nossa parte, pedir misericórdia por eles faz parte dos nossos últimos deveres escolares. Até um simples pensamento bom na direção deles pode ajudá-los em sua necessária renovação íntima, agora ou no futuro, se se considerar que exatamente todos nós, viventes, pensantes e sensíveis, em todas as biodimensões universais, somos filhos de Deus, e que, decorrentemente, estamos todos fadados a evoluir, mesmo que em tempos e lugares distintos. **** Aqui na nossa rotina interrelacional diária, o ideal é viver “atacando” antes de ser, ou para não ser “atacado”. Quem conhece a natureza humana, antecipa a hora. Façamos a lei de Murphy[1] funcionar ao contrário, assim: “quando uma coisa pode dar certo, vai dar certo”, desde que foquemos, ajamos e conspiremos nesse sentido. Só a predisposição de compartilhar a mesma luz que recebemos do Alto, já afasta ou impede o agente da escuridão de se aproximar, ou já o ilumina um pouco, ou já acende a luz que há dentro dele à espera de uma faísca que vem de fora. Vivamos, pois, a “atacar” em todas as direções, em forma de sorrisos sinceros, abraços calorosos, diálogos edificantes, comentários positivos e elogiosos, mentalizações e socorrimentos a qualquer um em suas aflições próprias, sem nunca esperar retribuição e sem impor qualquer condição. Esse é o material bélico para as campanhas diárias dos guerreiros da paz e precursores da Nova Era.

NI BEZONAS SVINGI LA GLAVON DE LA BONO, APOGE AL LA KAVALERIANOJ DE LA LUMO La bonfaremulo, tio estas, la diligenta aŭ praktika kristano, estas antaŭ ĉio iu aktivisto pri homaj kaj humanaj idearoj, sociala intervenanto, realigema optimisto, antaŭgardanto de la Paco, mediprotektanto de la Harmonio. Li ne estas rekonebla per iu religia aŭ eklezia vesto, nek per kompata sinteno de beatulo aŭ bigoto. Li estas iu ajn, kiu, per sia socia, religia, profesia, volontula aŭ okupa agado, prilumas la mediojn, tra kie li pasas kaj kien li alvenas, per la torĉo de la amo, pardono, fido, vero, espero, ĝojo, lumo, konsolo kaj kompreno. [Li estas materiiganto de la preĝo de Sankta Francisko el Asizo, almenaŭ laŭ klopodo.] Ne gravas, al kiu ismo, zofio aŭ logio li estas ligita. Ne eĉ gravas, ĉu li estas katoliko, protestanto, evangelikalo, mesianisto, atestanto de Jehovo, spiritisto, oomotano, bahaano, judo, kandombleano, umbandisto, islamano, budhisto, konfuceano, taoisto, hinduo, ŝamanisto    ateisto, agnostikulo, jogano, hare-kriŝnano, esoteristo, teozofo, strata artisto, fiŝkaptisto, impostisto, sencela long-piediranto, ktp. Se li mantenas la standardon de la Bono en ties multaj manifestiĝoj, li estas vera sekvanto de la Kristo, per la mapo de la Evangelio, kiu, ni ripetu, venis, por servi al ĉiuj teranoj, sendistinge, pri la vera kaj sola vojo por la savo de la animoj. Ni kutimas uzi ĉian apologetikon, por kunligi la fidon al la racio, la religion al la spiritualismo, la scienco al la metascienco (aŭ eĉ al la protoscienco), la filozofion al la metafilozofio, ktp, por pravigi niajn sociajn agojn aŭ neagojn. Ni scias, ke la Vero estas super ĉiuj rezonlinioj de la homaro. Tamen kio plej gravas estas, ke ni estu feliĉaj kaj progresu al Dio tra la istaj, logiaj, zofiaj aŭ liberaj vojstrioj, kiujn ni elektis trairi ene de la Granda Vojo, nome la Kristo, kiu ankaŭ kamuflas sin ĉe la vojbordo, per la figuroj de la senhavuloj kaj bezonantoj de ĉia helpo. Kiam ni haltas, por doni iun helpon al tiu plej ofte portempa senisma, senlogia kaj senzofia flankesidantaro (al kiu ĝis certagrade ni apartenas), tiam ni vere antaŭeniras sur la vojo al la Lumo. Ĉio cetera estas nur distingitaj bazoj de konscienca apogo, simple akcesoraj. La Kristo kalkulas ne kun religioj aŭ subtenaj sufiksoj, sed kun realigoj de ĉiuj bonvoluloj, sendepende de ia ajn etiketo aŭ karaktero ilia, por materiigi tie ĉi sur la terglobo sian redemptan kaj savan proponon por la tuta homaro. Krome, la anĝeloj, aŭ pli bone, la superaj spiritoj, kiuj estas albordiĝantaj al la tera krusto, ankoraŭ ne prenis la regbridon por la planeda transformado, estante la plimulto el ili vestantaj kulotojn. En ĉi tiu fazo pli akra de la geotransiro, kiu daŭros tre probable ĝis ĉirkaŭ la jaro 2019, kiuj devos malmunti la enorman psikovibran fuŝaĵon je pli ol kvardek jarcentoj, kiun ni mem faris akumule kontraŭ la Tero, tiuj estas ni mem, el la ŝuldiĝinta malnova gvardio. Hodiaŭ la estonteco de la Tero dependas pli de ni, kiuj havas iom da povo (eĉ se rajtigita) agadi, ol de eksteraj faktoroj. [Alvenos la tempo, tamen, kiam ne plu valoros ia ajn libervolo niaflanke, provanta retroigi, ŝanĝi, detrui aŭ konstrui realaĵojn kiel reparaciojn. Tiam nia sorto estos tute konfirmita kaj ni estos tute je la arbitro de la diaj fortoj tie ĉi en la tera orbito, kio tamen certe ne malpermesos, ke ni daŭrigu la praktikadon de bono, ĝis la lasta sekundo antaŭ nia konscienco-transira vortico. Tio taŭgos almenaŭ por nia intima komforto.] La Kristo kalkulas ankaŭ kun ĉiuj, kiuj ne havas senmakulan kriminalan slipon en la notariejo de la morala historio, sed kiuj nun tagnokte penas redempti kaj regeneri sin, por kunagadi favore por la plibonigaj ŝanĝoj de la tempoj. Do ni ignoru niajn konfliktegojn, moralkarakterajn difektojn, ideologiajn apartismojn, koteriojn, interindividuajn kaj kolektivajn internajn kaj eksterajn kverelojn, psikologiajn intestajn militojn kaj aliajn multjarmilajn antagonismajn batalojn, kiuj baras la progreson de la homaro kaj de la kolektivoj, kaj pliintensigu la bonfarajn kaj bonvolajn agojn, kun kuraĝo kaj firmanimeco, dum la tempo de la rikolto estas oportuna. Hodiaŭe la konvinkiĝintaj kaj agantaj bonfaruloj okupas la saman rangon de la foraj kristanoj, kiuj kunvenis komence en la romiaj forlasitaj katakomboj kaj kiuj poste estis persekutataj per leonoj, inkviziciaj brulŝtiparoj kaj aliaj formoj de ekstermo (de korpoj), pro tio, ke ili defendis la Veron. Ni provu imiti ilin laŭ ilia firmeco, kuraĝo kaj fido. Nun, kiaj ajn estas niaj motiviĝoj, kredoj, influiĝoj, instruitecoj, vivprotokoloj kaj vivspertoj, estas la horo, por ke ni firmigu pli klare niajn poziciojn kiel reflektantoj de la Lumo, sur la kruda batalkampo, kiun ni ĉiuj trairas. La reflektantoj-speguloj eĉ povas esti malsamaj, sed la Granda Lumo estas la sama. Eble ni ne estas kvalifikitaj soldatoj, por agadi rekte, sed ni povas helpi unuj la aliajn ĉe la marĝenoj, ĉe ĉiaj kloakoj, kiel anonimaj fleghelpantoj en la sendistinga, neŭtrala kaj humanisma ‘ruĝa kruco’ de la Karitato. La trafcelo de la mallumuloj ne estas la istaj, logiaj kaj zofiaj etiketoj, sed jes ĉiuj, kiuj, izole aŭ kune, mantenas la glavon de la Amo, kaj kiuj iĝas vundeblaj antaŭ atakoj, nur kiam ili foriĝas de sia servoposteno, aŭ kiam ili perdiĝas inter fibagatelaĵoj kaj lumovoraj apartigaj kvereloj. Urĝas superunuiĝo, ne nepre de ideoj, sed ĉefe de lumaj agoj favore por la milda kaj natura ascendo de la Tero kaj favore por la kavalerianoj de la Bono, kiuj brave agadas dum la nunokazanta batalo en la nevidebla sfero. Tiuj fratoj, kiuj dissemas la malamon kaj la malkonkordon, celante malkuraĝigi tiujn, kiuj agadas por la Bono, estas viktimoj de la propra nescieco, kiu inkluzivas iliajn misinterpretojn pri la sanktaj libroj, kiujn ili prenas kiel bazon, aŭ pli bone, kiel psikiatrian sinpravigon por iliaj perfortaĵoj, antaŭjuĝoj kaj persekutoj. Ordinare ili estas viktimoj ankaŭ de nevideblaj inteligentoj, kvankam ankaŭ tiuj ĉi estas nesciantoj, eĉ se duagradaj. Nuntempe, jam en la periodo pli akra de la planeda transiro kaj ties multoblaj psikokorpaj kromefikoj, la kutima bonfaranto eĉ ne havas tempon por deprimiĝi. Eĉ kiam eventuale malsana aŭ tro laca, li ne ĉesas batali, eĉ se per la penso. Kaj la penso estas glavo el lumo, kiun oni povas etendi al iu ajn homo, en ia ajn loko kaj horo kaj ĉe iaj ajn cirkonstancoj. Kie li tuŝas per sia glavo, tie la lumo aperas. Tio estas subtila formo de karitato, kiu bonfaras al la alia intime, inkluzive fizike, en ties strukturo de desoksiribonuklea acido (DNA), per la fraktigo aŭ kristalecigo de ties molekuloj, pro la alta frekvenco de la energioj mobilizitaj el la bonfara menso. La boncela porpensanto eĉ povas porti ĝenon al medioj ankoraŭ ŝargitaj per “mallumaj energioj”, tamen li neniam rezignas fari sian parton, eĉ se je ioma fizika distanco, inspiriĝinte de Jesuo mem, kiu diris: “mi venis, por enkonduki ne pacon, sed glavon” (Mateo, 10:34). Jesuo venis persone al la tera krusto, por revolucii, ŝanĝi, senstrukturi ideologiajn blokojn amalgamigitajn, kalkitajn kaj kondensitajn per rigidaj kaj malprogresemaj kondutoj, bazitaj sur nekompatemaj justaĵoj, ekzemple de “okulon pro okulo, denton pro dento”. Tamen la glavo, kiun Jesuo enkondukis, ne celis instigi kaj plifortigi ankoraŭ pli la staton de incitemo reganta en la tiamaj rigidaj moralaj kondutoj. En vero kion Li enkondukis, tio estis la glavo de la Lumo, kiu estas la sola efika armilo por kontraŭstari la mallumon, kaj kiu materiiĝas ankaŭ kiel la “alia vango”, tio estas, kiel pardongesto, rideto, milda vorto reaganta al malmola vorto, pozitiva konduto reaganta al ia ajn negativa frapo. Ni fiksu en nian konsciencon la grandan ekzemplon de Mahatmo Gandhio kaj ties politiko de paca (sed ne pasiva) rezistado, nome tiu de la reago per la kontraŭo, per pozitiva signo. Jes... prezenti la alian vangon, la  vangon de la Lumo, por ke la ĵetaĵo el malluma energio frapu nur la blendon de la Paco kaj resaltu revene al la trafinto, transformite en luman energion. Gandhio mem donis al ni sian plej grandan ekzemplon, en la ekstrema momento, kiam li estis kugle pafita, sed ankoraŭ havis forton rigardi sian murdanton kaj diri, ke li pardonas lin. **** La nuna epoko estas por ilumino de mensoj. Alvenis la horo, por ke la soldatoj de la Kristo unuiĝu ekumenece, por kontraŭstari al la malamo, ofendo, malpaco, dubo, mensogo, malespero, malĝojo kaj mallumo menciitaj en la Sankt’ Franciska preĝo, per la glavo de la evangelia lumo. La komuna celo ne estu venki la malbonon, sed provi fordiserigi la malbonon kiu estas enigita en la mediojn kaj en la internon de la homoj. Ni zorgadu briligi la lumon kiu estas ene de ili, ĉiam atentante, ke la unua vizitoto, por tiu fotona interŝanĝo, estas la persono de ĉiu el la glavobatalantoj mem (ni). Ni nur ne devas konfuzi la mallumon, kiu fakte ekzistas kiel akumulita kaj dimensiigita negativa densaĵo, kun la mallumuloj, kiuj estas nur tiuj, kiuj kovris sian intiman lumujon per tiom da tavoloj da densaj negativaĵoj, ke nun ili tro bezonas kontinuan agadon de la luma gruzilo de la Karitato, por ke ili rebriligu sin antaŭ la vivo. Tio koncernas ankaŭ la nomatajn “ĉefoj de la infero”, “luciferoj”, “drakoj”, “mallumecaj magoj” ktp, inkluzive la pli grandan el ili, tiun nomatan de la kristanaj religioj kiel “diablo” aŭ “satano”, kiu vivas mallibere en la abisma dimensio, de miloj da jaroj antaŭ la veno de la Kristo al la krusta dimensio. Iliaj vanaj provoj regi kaj malpermesi la Teron ascendi spirite baldaŭ estos ĉesigitaj. Niaflanke, peti mizerikordon por ili faras parton de niaj lastaj lernejaj devoj. Eĉ simpla bonkora penso en ilia direkto povas helpi ilin en ilia necesa intima renoviĝo, nun aŭ en la estonteco, se konsideri, ke precize ĉiuj ni, vivantoj, pensantoj kaj sentantoj, en ĉiuj universaj biodimensioj, estas filoj de Dio, kaj ke, sekve, ni ĉiuj estas antaŭdestinitaj por evolui, eĉ se en malsamaj tempoj kaj lokoj. **** Tie ĉi en nia ĉiutaga interrilata rutino, ideale estas vivi “atakante”, antaŭ ol esti “atakata”. Kiu konas pri la homa naturo, tiu plifruigas la horon. Ni igu la “leĝon de Murphy” aktivi en kontraŭa senco, tiele: “Se io povas ĝuste iri, ĝi ĝuste iros”, kondiĉe ke ni koncentriĝu, kunagadu kaj konspiru por tio. La nura emo kundividi la saman lumon, kiun ni ricevas de la Alto, jam forigas aŭ malpermesas la agenton de la mallumo alproksimiĝi, aŭ jam ekprilumas lin, aŭ ekbriligas la lumon, kiu estas ene de li, atendantan deeksteran fajreron. Ni vivu, do,  “atakante” en ĉiuj direktoj, en formo de sinceraj ridetoj, varmaj brakumoj, edifaj dialogoj, pozitivaj kaj laŭdaj komentarioj, porpensoj kaj helpoj al iu ajn en ties apartaj mizeroj, esperante nenian kompenson kaj trudante nenian kondiĉon. Tio estas la militmaterialo por la ĉiutagaj milit-iroj de la pacaj batalantoj kaj antaŭuloj de la Nova Erao.

---

[1] "Se alguma coisa pode dar errado, com certeza dará".