Hodiernamente, algumas ideologias
dominantes e leviatânicas mundanais têm, ainda que indiretamente,
desestimulado o acesso dos populares aos livros, em favor de formas
sensorialmente atrativas de conhecimentos superficiais. [É uma
implantação mais hábil e sutil da Novilíngua. Diferentemente do Esperanto,
que foi criado para poder “expressar todas as nuances do pensamento”, a
Novilíngua (em inglês, “Newspeak”), língua criada pelo governo
hiperautoritário do país fictício do romance “1984”, do escritor inglês
George Orwell (1903-1956), objetivava o contrário, ou seja, impedir a
elaboração de ideias, em razão do número reduzido de palavras relacionadas ao
pensamento disponíveis ao povo. A ideia estratégica era a seguinte: se uma
coisa não pode ser referida, por falta absoluta de palavras apropriadas, ela
deixa de existir.]
A rigor, mesmo com o juízo cheio de
palavras, vemos com os nossos sentidos corporais apenas uma oitava parte do
plano da matéria densa onde residimos encarnados, segundo o escritor,
observador e trabalhador quadridimensional André Luiz, no seu livro “Obreiros
da Vida Eterna” (psicografado por intermédio de Francisco Cândido Xavier e
publicado em 1946). [Será que é porque ainda estamos fracos na
aritmética transdimensional dos octônios? Ou porque não sabemos mais brincar
de pular cordas (ou supercordas)?☺] Imaginai o que não deixamos de ver
quanto aos lados ocultos, transdimensionais, dessas mesmas coisas, e o que
não deixamos de perceber nas dimensões do pensamento e do sentimento!
Ademais, até mesmo as palavras têm seus lados ocultos, suas energias, seus
pesos, seus mistérios. [Isso vale também para as palavras proféticas,
previsoras e preditoras.] Interpretar o que se vê é interpretar o que
estamos conseguindo ver do objeto, que se nos apresenta sempre meio
escondido, com as palavras meio interpretativas que temos. Como não há
palavras perfeitas para expressar perfeitamente o que percebemos, podemos
asserir que não existe nada inteiro a nossa frente, nem dentro da nossa
cabeça, só (meias) palavras.
Toda palavra-nome, com seus
significantes e significados, hiperonímias e hiponímias, linhas e
entrelinhas, claridades e obscuridades, vãos, porões e varandas, também é um
objeto, ou talvez um meio-objeto, em si. Também objetifica ou semiobjetifica ou transobjetifica.
Às vezes influencia mais do que a própria coisa nomeada. A palavra é um
instrumento que pode criar, matar, mutilar e alquimiar no tempo e no espaço
de todas as dimensões, a depender apenas do que ela carrega ou do que a
carrega. Se o portante ou o portado for feito de amor, não tem qualquer
limite ou barreira.
Toda coisa é sempre uma parte de si
mesma. A outra parte está no sujeito, em suas exegeses, que o fazem perceber a coisa de
menos, e em suas eisegeses, que o fazem ver a coisa de mais. A
interpretação perfeita sobre uma coisa concreta ou abstrata seria, pois, sair
da exegese, sem entrar na eisegese. Só Deus. [E isso tudo para não
entrarmos na teoria da relatividade de Einstein e a questão da alteração e do
deslocamento distorcivo do objeto observado durante a projeção da sua luz
(com suas recém-descobertas ondas formadoras de imagens de difração,
denominadas franjas claras e franjas escuras de interferência) até a retina
do sujeito observador, o que seria outra novela... ☺]
A falta da inteligência leitoral tem
contribuído também para uma cegueira cognitiva das massas, especialmente no
que se refere às manobras conquistadoras das forças de alienação social e de
alienação espiritual. Essa lavagem cerebral coletiva vai de encontro às
necessidades de espiritualização divinizante dos indivíduos, por pensamentos,
palavras e ações crístico-afirmativas, o que é de muita urgência neste túnel
do tempo transdimensional em que estamos atravessando, especialmente para não
mergulharmos no oblivio accebit fugiente sobre o que virá.
Os capitães da indústria da cultura
(ou incultura) de massa têm usado uma ditadura sutil e um fascismo velado e
alienador, gerando graves distorções cognitivas e afastamento do que é
essencial na vida, desviando os cuidados com o espírito, com os assuntos
divinos e com a preocupação com as naturezas, principalmente com a natureza humana.
Disseminam drogas insensibilizantes, banalizantes, bestializantes,
anestesiantes, em forma de entretenimentos psicotrópicos, alimentações
tóxicas e fisiotrópicas, discursos fanatizantes e enceguecedores quanto às
realidades social e espiritual, além de produtos supérfluos em séries
incessantes, jogos euforizantes e lazeres idiotizantes e cronofágicos sem
fim. Tudo isso é, ainda que difusamente, orquestrado para desviar nosso
pensamento sobre nós mesmos, sobre Deus, sobre o que viemos fazer aqui na Terra
e sobre para onde vamos. O novo leviatã tecnológico do fim dos tempos faz
todo o possível para sugar, vampiricamente, o tempo, as energias, o dinheiro
e a consciência das pessoas humanas.
O comportamento multi-hedonicizante,
extasiante, egoisticizante e empedernizante desta pós-modernidade tem
facilitado as manipulações espertas de expertos nos campos da
sociopsicologia, neurolinguística, terrorismo informacional, marketing para consumo de
ideologias despensantes, engenharia memética desnaturalizante, merchandising
reverso, engenharia social (ou espionagem sociocomunicacional seletiva),
psicologia de massa, falácias lógicas de convencimento, inoculação de vírus
ideológicos no corpo mental coletivo e outras formas de domínio indireto,
manipulação, alteração ou degeneração de consciências coletivas e
individuais. Isso tudo ocorre sem que a grande maioria das pessoas percebam
nada, enquanto dançam, louvam sem parar, se revoltam, gritam, brigam, se
embriagam, gargalham, se extasiam, se deprimem, se euforizam ou disforizam,
em ritmos alternativos incessantes, afastando-se do essencial da vida, de si
mesmas, da natureza, da Vontade Divina.
Uma tendência é que, ao dirigir-se
cada vez mais para a larga porta aberta dos prazeres, ideologias, ambições e
interesses mundanais incessantes, mais se dessensibiliza e mais se fecha o
coração para a dor dos próximos mais necessitados, simplesmente por não os
ver diante de si.
Muitos não veem que estão sendo
marionetes na mão de corporações draco-capitalísticas anticrísticas, ou como
traficantes ou como usuários, ainda que de psicoentorpecentes lícitos e
principalmente tributonutritivos, por não terem ideias elaboradas nem a
prática do raciocínio político, econômico, filosófico e espiritual, o que
costuma ser estimulado particularmente pela leitura livresca diária.
E os livros que abordam temas que
iluminam formas livres e alternativas ou profundas e amplas de ver o mundo,
ou que permitem interpretações tais sobre si, já são por si mesmos fontes de
luz. Esclarecem, literalmente.
Sabemos, contudo, que a luz não está
no texto em si, mas na interpretação do leitor. O escritor faz antes a sua
parte, grafando o que ele acha que vai acender. Mas, quem
finalmente fecha o circuito iluminador do escrito, transformando-o em texto,
é o leitor, com a sua percepção, com o sentido e o significado que a
arquitetura de palavras se lhe faz, com a visão de mundo que ele tem, com a
candeia da própria consciência, com a leitura inspirada que ele faz. É aí que
enfim nasce o texto, dessa interação entre o escritor, que de alguma forma lê
com a caneta, e o leitor, que de alguma forma escreve com os olhos. Ambos
arquitetam uma ponte de papel (ou de elétrons), uma ponte esticada pela linha
do tempo, ainda que, depois de pisarem de volta na terra, cada um a seu tempo
e em seu tempo, em sua cultura, seu modus pensandi, sua nova
visão de si, do mundo e da vida, a partir das reflexões e refrações luminosas
das fontes paginais, tomem rumos totalmente diferentes. E também o próprio
livro não será mais o mesmo a partir de então. Ficará uma ponte sempiterna,
sustentada pela argamassa da energia deixada por seus construtores bilaterais.
[Sobre um comparativo literário entre
texto (no caso, romanesco) e luz, no primeiro volume do seu livro
autobiográfico “Solo de Clarineta”, o romancista Érico Veríssimo escreveu o
seguinte:
“Lembro-me de que certa noite –
eu teria uns quatorze anos, quando muito – encarregaram-me de segurar uma
lâmpada elétrica à cabeceira da mesa de operações, enquanto um médico fazia
os primeiros curativos num pobre-diabo que soldados da Polícia Municipal haviam
“carneado”. (...) Apesar do horror e da náusea, continuei firme onde estava,
talvez pensando assim: se esse caboclo pode aguentar tudo isso sem gemer, por
que não hei de poder ficar segurando esta lâmpada para ajudar o doutor a
costurar esses talhos e salvar essa vida? (...)
Desde que, adulto, comecei a
escrever romances, tem-me animado até hoje a ideia de que o menos que o
escritor pode fazer, numa época de atrocidades e injustiças como a nossa, é
acender a sua lâmpada, fazer luz sobre a realidade de seu mundo, evitando que
sobre ele caia a escuridão, propícia aos ladrões, aos assassinos e aos
tiranos. Sim, segurar a lâmpada, a despeito da náusea e do horror. Se não
tivermos uma lâmpada elétrica, acendamos o nosso toco de vela ou, em último
caso, risquemos fósforos repetidamente, como um sinal de que não desertamos
nosso posto.”]
Destaquemos, contudo, que ler, de
fato, afia a IL (inteligência leitoral), mas, se demais, pode também
logicizar em demasia o raciocínio, esfriando a fé. Ler é fundamental, sim,
mas na medida certa, para entender o mundo. Todavia, para ler-se a si mesmo e
para ler a vontade da IS (Inteligência Suprema) aqui na matrix
tridimensional, vem em melhor auxílio a II (inteligência intuitiva), que
também é uma linha de raciocínio esclarecedor, proporcionada não tanto pelos
livros, mas principalmente pela Fé e pelo Amor.
Não importa tanto o QI em qualquer uma
de suas variáveis. O que mais importa é o que se faz com a sua inteligência
para o progresso moral de si e dos outros.
Na atual vida de corre-corre, durante
as decisões interlocutórias finais antes do grande julgamento de cada um de
nós, perder tempo com mundanidades sem proveito para o progresso espiritual
de si e das coletividades, pode ser um sério agravante que pesará no
julgamento final de si dentro em breve. E dentre as mundanidades mais agravantes incluem-se a própria
crítica aos mundanos e até também a própria crítica dos que criticam os que
criticam os mundanos (☺).
"Estamos neste mundo para
fazer o bem para os outros. O que os outros estão fazendo aqui, eu não
sei." - Wystan Hugh Auden (1907-1973), poeta inglês.
Ademais, ainda que a multidão do povo
seja uma massa vivente aparentemente uniforme, visto de perto cada um de seus
integrantes tem sua própria história, seus traumas íntimos, carências, dores,
processos, estágios, buscas, assim como seus amores, favores, bondades,
aspectos positivos, lados e dimensões ocultas, leituras próprias sobre o
mundo, muitas vezes mais amorosas e positivas do que a dos críticos sociais
que são mornos no amar, econômicos no gozar e obscuros no ver a vida.
“Julgar, nunca; ajudar,
sempre.” – Emmanuel
Contudo, vai chegar um tempo, durante
os momentos de maiores comoções e tribulações sociais, em que todos seremos
instados a nos ajudar reciprocamente, mesmo que cada um embaixo de seus
hábitos estranhos, suas semiesquisofrenias, crenças, idiossincrasias,
humores, temperamentos, inteligências e sofias, logias e ismos terrenais. Uma
voz gritará mais alto de dentro de quase todo mundo: a voz da solidariedade.
Qualquer diferença pessoal ficará inteiramente invisível. Só terão
importância os gestos humanos de ajuda. [Em algumas partes do nosso
mundo já tem havido motivos para se acender esses sentimentos altruísticos de
emergência.] O certo é que, historicamente, há muitos trigos que parecem
joio e há muitos joios que parecem trigo. Só a ação prática pode dizer
quem é quem na hora do vamos-ver. O “conhece-se a árvore pelos frutos”
será validado de agora em diante mais do que nunca. O problema é que a hora
do vamos-ver de toda a Terra já está se aproximando, mas ainda não a vemos.
Já deveríamos todos estar com as mangas arregaçadas (literalmente ou pelo
menos as da camisa mental, estendendo um sorriso, uma moeda, um poema, um
grão de trigo (mesmo que para um joio), qualquer coisa de coração), em trabalho. Se olharmos bem, constataremos que em cada canto há uma
oportunidade de servir, esperando apenas a prontidão do servidor.
Tomara que não precisemos do
despertador dos trovões para que despertemos. Poderá ser tarde demais.
Qualquer sentimento negativo é obscuro
e obscurece nossa visão profunda e multilateral. Precisamos acender aos
poucos a luz da consciência, para evitarmos o ofuscamento insuportável,
quando chegarmos do lado de fora da caverna platônica. E, em deslocamento
cronorrelativo, a boca da caverna já está se aproximando de nós, nos trazendo
uma enorme luz cósmica, que poderá cegar os obscuros dentre nós com choques
de realidades fotodimensionais ineditíssimas, ou forçá-los, ainda antes, a
entrar o mais rapidamente em buracos escuros, para que eles permaneçam em
umbrais-esconderijos galácticos compatíveis, até Deus sabe quando. [Daí
a importância da alegria, sem vulgaridade; do bom humor, sem banalidade; de
se levar a vida mais a sério, sem ser necessariamente sério.]
|
Modernepoke
kelkaj dominantaj kaj mondumaj levjatanecaj ideologioj estas, eĉ se nerekte,
malstimulantaj la popolanojn al la legado de libroj, favore de sensorie
allogaj formoj de supraĵaj konadoj. [Tio estas ia pli lerta kaj kaŝita
trudado de “Novparolo”. Malsame ol Esperanto, kiu estas kreita por povi “esprimi
ĉiujn nuancojn de la penso”z, “Novparolo” (angle, “Newspeak”),
lingvo kreita de la trotrudema registaro de la fikcia lando de la romano “1984”, de la angla verkisto
George Orwell (1903-1956), celis la kontraŭon, tio estas, malpermesi la
ellaboradon de ideoj, pro la tre malgranda nombro da vortoj rilataj al la
penso disponeblaj al la popolo. La strategia ideo estis, ke se io ne povas esti priparolata,
pro absoluta manko de ĝustaj vortoj, ĝi malekzistas.]
Ĝustadire, eĉ kun la kapo plena de vortoj, ni vidas per
niaj korpaj sensoj, nur unu okonan parton de la materia densa plano, kie ni
loĝas enkarniĝintaj, laŭ la kvardimensia verkisto, observisto kaj laboristo
André Luiz, en ties libro “Obreiros da Vida Eterna” (“Laborantoj de la Eterna Vivo”, psikografita pere de Francisco Cândido Xavier kaj
publikigita en 1946.). [Ĉu tio povas esti pro tio, ke ni ankoraŭ estas
mallertaj pri la transdimensia aritmetiko de la oktonionoj?☺] Prezentu
al vi ĉion, kion ni ne povas vidi pri la kaŝitaj flankoj, transdimensiaj, de
tiaj samaj aferoj, kaj ĉion, kion ni ne povas percepti en la dimensioj de la
penso kaj de la sento! Cetere, eĉ mem la vortoj havas siajn kaŝitajn
flankojn, siajn energiojn, siajn pezojn, siajn misterojn. [Tio validas
ankaŭ por la profetaj, antaŭvidaj kaj antaŭdiraj vortoj.] Interpreti
tion, kion ni vidas, estas interpreti tion, kion ni sukcesas vidi pri la
objekto, kiu sin prezentas al ni ĉiam duonkaŝita, per la vortoj
duoninterpretaj, kiujn ni havas. Ĉar ne ekzistas perfektaj vortoj por esprimi
perfekte tion, kion ni perceptas, ni povas aserti, ke nenio tuta ekzistas
antaŭ ni, eĉ ne en nia kapo, sed nur (duonaj) vortoj.
Ĉiu vorto-nomo, kun ties signifantoj kaj signifatoj,
hiperonimecoj kaj hiponimecoj, linioj kaj interlinioj, klarecoj kaj
obskurecoj, ĉambroj, keloj kaj verandoj, ankaŭ estas objekto, aŭ eble
duonobjekto, en si. Ĝi ankaŭ objektigas aŭ duonobjektigas aŭ transobjektigas.
Multfoje, ĝi influas pli ol la nomita afero mem. La vorto estas ilo, kiu
povas krei, mortigi, detranĉi kaj alĥemii en la tempo kaj spaco de ĉiuj
dimensioj, depende nur de tio, kion ĝi portas aŭ de tio, kio ĝin portas. Se
la portanto aŭ la portato estas amaĵo, ĝi havas nenian limon aŭ baron.
Ĉiu afero estas ĉiam parto de si mem. La alia parto estas en la subjekto, en ties ekzegezo, kiu igas lin
percepti maltroe la aferon, kaj en ties eizegezo, kiu igas lin percepti troe
la aferon. La perfekta interpreto pri io konkreta aŭ abstrakta estus, do,
eliri el la ekzegezo, sed ne enirante en la eizegezon. Nur Dio. [Kaj ĉio
tio por ne mencii la teorion pri la relativeco de Einstein kaj la demando pri
la ŝanĝiĝo kaj delokiĝo de la observata objekto dum la distorda projekciiĝo
de ĝia lumo (kun ties ĵus-eltrovitaj ondoj, kiuj formas bildojn pro
disfrakto, nomataj interferaj helaj franĝoj kaj malhelaj franĝoj) ĝis la
retino de la observanta subjekto, kio estus alia senfina diskuto... ☺]
La manko de lega inteligenteco daŭre kontribuas por ia
kona blindeco de la popolamasoj, speciale en rilato al la konkeraj manovroj
de la fortoj de la socia alienado kaj de la spirituala alienado. Tiu
kolektiva cerbolavado kontraŭas al la bezonoj de dia spiritiĝo de la individuoj,
per krist-pozitivaj pensoj, vortoj kaj agoj, kio estas tre urĝa en tiu ĉi
transdimensia tempotunelo, kiun ni trairas, ĉefe por ke ni ne falu en la
alienigan oblivio accebit pri tio, kio venos.
La kapitanoj de la industrio pri homamasa kulturo (aŭ
nekulturo) estas utiligantaj subtilan diktatorecon kaj faŝismon vualitajn kaj
alienigajn, generante gravan konan distordon kaj delokigon de tio, kio estas
esenca en la vivo, deviigante la zorgojn pri la spirito, pri la diaj aferoj
kaj pri la zorgado al la naturo, ĉefe al la homa naturo. Ili dissemas
anestezajn, sensentigajn, banaligajn kaj bestiigajn drogojn en formo de
psikotropaj distraĵoj, toksaj kaj fiziotropaj nutraĵoj, diskursoj fanatikigaj
kaj blindigaj pri la socia kaj spirita realecoj, krom superfluaj produktoj en
senĉesaj serioj, eŭforiigaj ludoj kaj idiotigaj kaj kronofagaj tempopasigiloj
sen fino. Ĉio ĉi tio estas, eĉ se neidentigeble, planita por deviigi nian
penson pri ni mem, pri Dio, pri tio, kion ni venis fari tie ĉi sur la Tero kaj pri kien ni iros. La nova teknologia levjatano de la fino de la
tempoj faras ĉion eblan, por elsuĉi vampire la tempon, la energiojn, la monon
kaj la konsciencon de la homaj personoj.
La mult-hedoniga, ekstaziga, egoistiga kaj korhardiga
konduto en tiu ĉi post-moderna vivo faciligas la ruzajn manipuladojn de
fakuloj pri socipsikologio, neŭrolingvistiko, informa terorismo, merkatiko
por konsumigo de malpensigaj ideologioj, nenaturiga meme-inĝenierio, renversa
subpropagando, sociinĝenierio
(selektiga socikomunika spionado), amaspsikologio, konvinkigaj logikaj trompoj, inokulado de ideologiaj virusoj en la
kolektivan mensan korpon kaj aliaj formoj de nerekta regado, manipulado,
aliigo, nuligo aŭ degenerigo de kolektivaj kaj individuaj konsciencoj. Ĉio ĉi
tio okazas, sen ke la granda plimulto de la homoj konsciiĝu, dum ili dancas,
laŭdas senĉese, ribeliĝas, krias, disputas, ebriiĝas, ridegas, ekstaziĝas,
deprimiĝas, eŭforiiĝas, disforiiĝas, per sinsekvaj senfinaj ritmoj,
malproksimiĝante de tio, kio estas esenca en la vivo, de si mem, de la
naturo, de la Dia Volo.
Unu tendenco estas, ke, direktiĝante pli kaj pli al la
malfermita larĝa pordego de la senĉesaj mondumaj plezuroj, ideologioj,
ambicioj kaj interesoj, oni iĝas pli malsentema kaj pli kaj pli fermas la
koron al la doloro de la pli necesbezonaj proksimuloj, simple ĉar oni ne
vidas ilin antaŭ si.
Multaj ne vidas, ke ili estas marionetoj en la manoj de
antikristaj drako-kapitalismaj korporacioj, jen kiel perantoj, jen kiel
uzantoj, eĉ se de laŭleĝaj kaj ĉefe tributonutraj psikonarkotaĵoj, pro tio,
ke ili ne havas ellaboritajn ideojn, nek praktikas la politikan, ekonomian,
filozofian kaj spiritan rezonadojn, kio kutime estas aparte stimulata de la
ĉiutaga legado de libroj.
Kaj la libroj kiuj traktas pri defiaj kaj instigaj
temoj prilumantaj liberajn kaj alternativajn aŭ profundajn kaj ampleksajn
manierojn vidi la mondon, aŭ kiuj permesas tiajn interpretojn pri si, estas
per si mem lumfontoj. Ili klarigas, laŭlitere.
Ni scias, tamen, ke la lumo ne estas en la teksto en
si, sed en la interpreto de la leganto. La verkisto faras antaŭe sian parton, skribante tion, kion li pensas, ke
prilumos. Tamen kiu fine enŝaltas la cirkviton kiu lumigas la skribaĵon,
transformante ĝin en tekston, tiu estas la leganto, per sia percepto, per la
senco kaj la signifo, kiujn la vorto-arkitekturo donas al li, per la
mondvido, kiun li havas, per la lampo de la propra konscienco, per la inspira
legado, kiun li faras. Tiam fine naskiĝas la teksto, el tiu interago inter la
verkisto, kiu iel legas per la skribilo, kaj la leganto, kiu iel skribas per
la okuloj. Ili ambaŭ arkitektas ponton el papero (aŭ el elektronoj), ponton
streĉitan per la templinio, eĉ se, post kiam ili revenos al la tero, ĉiu
siavice kaj siatempe, en sia kulturo, sia modus pensandi, sia
nova vido pri si, pri la mondo kaj pri la vivo, surbaze de la lumaj pripensoj
kaj refraktoj el la paĝofontoj, trairos vojojn tute malsamajn. Kaj ankaŭ la libro mem ne plu estos la sama ekde tiam. Ĝi iĝos ĉiamdaŭra
ponto, subtenata per la mortera energio lasita de siaj ambaŭflankaj konstruintoj.
[Pri literatura komparo inter teksto (ĉi-kaze, romana)
kaj lumo, en la unua volumo de ties membiografia libro “Solo de Clarineta”
(Solo de Klarneto), la brazila romanisto Érico Veríssimo (1905-1975) skribis
la jenon:
“Mi rememoras, ke, en iu nokto – tiam mi havis ĉirkaŭ dek kvar jarojn maksimume – oni igis min teni levita elektran lampon ĉe iu operacio-tablo, dum kuracisto donis la unuan helpon al kompatindulo, kiun soldatoj de la municipa polico estis “disbuĉintaj”. (...) Spite al la hororo kaj naŭzo, mi daŭris firma tie, kie mi staris, eble rezonante tiele: se tiu sentimulo eltenas ĉion tion ne ĝemante, kial mi ne povus resti pendiganta tiun ĉi lampon, por helpi la doktoron kunkudri tiujn tranĉvundojn kaj savi tiun vivon? (...) De kiam, fariĝinte plenaĝa, mi komencis verki romanojn, kuraĝigas min ĝis hodiaŭ la ideo, ke la minimumo, kiun la verkisto povas fari en tempo de kruelaĵoj kaj maljustaĵoj, kia la nia, estas lumigi sian lampon, fari lumon sur la realaĵon de sia mondo, evitante, ke sur ĝin falu la mallumo, kiu favoras al la ŝtelistoj, murdistoj kaj perfortuloj. Jes... teni la lampon, spite al la naŭzo kaj hororo. Se ni ne havas elektran lampon, ni eklumigu nian peceton de kandelo, aŭ, en lasta okazo, ni ekflamigu alumetojn senĉese, kiel signon, ke ni ne dizertis el nia posteno.”]
Ni reliefigu tamen, ke, fakte, legi akrigas la LI (lega intelekto), sed, se tiu ĉi estas troa, ĝi povas same logikigi troe
la rezonadon, malvarmigante la fidon. Legi estas esence, jes, sed en la
sufiĉa mezuro, por kompreni la mondon. Tamen, por legi sin mem kaj por legi
la volon de la IS (Superega Intelekto) tie ĉi en la tridimensia matrico, pli bone helpas la II (intuicia intelekto), kiu ankaŭ estas klariga rezonlinio, havigata ne
tiel de la libroj, sed ĉefe de la Fido kaj de la Amo.
Ne tiel gravas la IK (intelekta kvociento) per ĉiu ajn el ties varioj. Kio plej gravas estas
tio, kion oni faras el sia intelekto, por la morala progreso de si kaj de
aliaj.
En la nuntempa vivo kur-truda, dum la finaj partaj
decidoj antaŭ la granda verdikto pri ĉiu el ni, perdi tempon por mondumaĵoj
sen ia ajn profito por la spirita progreso de si kaj de la kolektivoj, povas
esti serioza pligravigilo, kiu pezos sur la baldaŭa fina juĝo de si. Kaj
inter la pligravigaj mondumaĵoj enviciĝas la kritiko mem kontraŭ la
mondumanoj kaj eĉ ankaŭ la kritiko mem de tiuj kiuj kritikas tiujn kiuj
kritikas la mondumanojn (☺).
“Ni estas en tiu ĉi mondo, por fari bonon al la aliaj.
Kion la aliaj estas farantaj tie ĉi, tion mi ne scias.” - Wystan Hugh Auden (1907-1973), angla poeto.
Cetere, eĉ se la popolamaso estas ŝajne unuforma
vivanta maso, vidate de proksime ĉiu el ĝiaj membroj havas sian propran
historion, siajn intimajn traŭmojn, siajn seniĝojn, dolorojn, procesojn,
provtempojn, serĉojn, same kiel siajn amaĵojn, siajn bonfarojn, siajn
bonaĵojn, pozitivajn aspektojn, kaŝitajn flankojn kaj dimensiojn, proprajn
vidlegaĵojn pri la mondo, multfoje pli amajn kaj pozitivajn, ol tiuj de la sociaj
kritikistoj kiuj amas malvarmete, ĝuas ŝpareme kaj vidas la vivon obskure.
“Juĝu neniam; helpu ĉiam.” - Emmanuel
Tamen, venos tempo, dum la momentoj de pli fortaj
sociaj komocioj kaj ĉagrenegoj, kiam ni ĉiuj estos instigataj sukuri unuj la
aliajn reciproke, eĉ se ĉiu kun siaj strangaj kutimoj, siaj duonskizofrenioj,
kredoj, idiosinkrazioj, humoroj, temperamentoj, intelektoj kaj terecaj
zofioj, logioj kaj ismoj. Unu voĉo krios pli laŭte el la interno de ĉiuj: la
voĉo de la solidareco. Ia ajn persona diferenco restos tute nevidebla. Estos
gravaj nur la humanaj helpgestoj. [En kelkaj partoj de nia mondo jam
estas motivoj, por ke lumiĝu tiaj urĝhelpaj altruismaj sentoj.] Certe
estas, ke historie estas multaj tritikoj, kiuj ŝajnas lolo, kaj estas multaj
loloj, kiuj ŝajnas tritiko. Nur la praktika ago povas diri, kiu estas kiu en
la plej premaj situacioj. Tiu “la arbo estas konata per la frukto” validiĝos
ekde nun pli ol iam. La problemo estas, ke la plej premaj situacioj de la
tuta Tero jam alproksimiĝas, sed ni ankoraŭ ni vidas ilin. Ni jam devus esti
kun la manikoj suprenfalditaj (laŭlitere, aŭ almenaŭ kun tiuj de la mensa
ĉemizo, etendante rideton, moneron, poemon, grajneron da tritiko (eĉ se al
lolo), ian ajn aferon per la koro), en laboro. Se ni bone vidos, ni
konstatos, ke en ĉiu angulo estas oportuno por servi, atendanta nur la
pretecon de la servanto.
Ĉia negativa sento estas obskura kaj obskurigas nian
profundan kaj multflankan vidon. Ni bezonas fari iom post iom la lumon de la
konscienco, por eviti la netolereblan blindumiĝon, kiam ni eliros eksteren de
la platona kaverno. Kaj, en temporelativa delokiĝo, la enirejo de la kaverno
jam alproksimiĝas de ni, sendistinge, alportante enorman kosman lumon, kiu
povos blindigi la obskurulojn el ni per la ŝoko de tute novaj fotodimensiaj
realecoj, aŭ trudos ilin eniri plej rapide en mallumajn truojn, por ke ili
daŭru en akordigeblaj galaksiaj ombrejoj-kaŝejoj sen difinita
limtempo. [Jen do la graveco de la ĝojo sen vulgareco; de la bonhumoro
sen banaleco; de tio, ke oni vivu la vivon pli serioze, ne nepre estante
serioza.]
|
Nenhum comentário:
Postar um comentário