PARA FLUIR EN ESPERANTO, É PRECISO FLUIR TAMBÉM NAS RISADAS // POR PAROLI FLUE EN ESPERANTO, ESTAS NECESE ANKAŬ RIDADI FLUE

Embora haja notáveis exceções, os falantes do Esperanto que se expressam com fluência geralmente têm uma personalidade plástica e maleável, que favorece frequentemente a manifestação do próprio espírito. Tal manifestação está acima do complexo de personas e quereres impositivos dos homens bem posicionados nos quadrantes do mundo dos sólidos pensamentos.  Para deixar fluir as manifestações do próprio espírito sem maior esforço, é preciso que se esteja menos bloqueado pelo excessivo peso das personas e dos saberes. Deve-se estar mais brincalhão, mais risonho, mais divertido e livre, como as crianças. A língua é um fenômeno do espírito. O Esperanto é uma língua que se desenvolve na calota, na mais elevada parte do espírito. No geral, as crianças, em que afloram mais os valores do espírito, têm uma plasticidade neuronal apropriada para o aprendizado de uma segunda língua, e isso é para elas uma grande vantagem. Os adultos não têm essa neuroplasticidade no processo de aprendizagem linguística. Entretanto, podem compensar essa falta com a leveza das ideias, a brincadeira, o bom humor, o desapego aos pensamentos e sentimentos rígidos. A partir daí começa-se a se expressar tranquila e fluentemente em qualquer língua, principalmente o Esperanto, se não nos ritmos alegro, vivace ou presto, típicos da juventude, mas pelo menos nas suaves cadências moderato, andante e alegro non molto. Os estudiosos do Esperanto que têm personalidade forte e são muito opiniosos, exageradamente conscientes e duramente ciosos, mesmo sabendo muito no campo dos grandes conhecimentos e mesmo sendo experts em teorias gramaticais e linguísticas, sendo às vezes até excelentes professores de línguas, costumam aguardar muito mais tempo para observar o Esperanto fluir espontaneamente através de si. Ao invés de serem leitos suaves e sem desvios para a fluência natural do rio Esperanto, se tornam bloqueadores, interventores, censores, desviadores, rígidas represas e estreitadores aluviões feitos das pedras de suas próprias personas. Precisam deixar fluir mais o sorriso na elaboração das ideias, pensamentos e expressões verbais, para possibilitar o Esperanto fluir solto e livre através de si. Isso pode ser uma lebre levantada para uma eventual discussão sobre uma das causas que dificultam o destravamento da fluência em Esperanto por parte de alguns multi-instruídos, cultos ou até mestres do grande saber universal?

Kvankam ekzistas notindaj esceptuloj, la esperanto-parolantoj, kiuj esprimas sin kun flueco, ĝenerale havas plastiecan kaj modleblan personecon, kiu ofte favoras la manifestadon de la propra spirito. Tia manifestado estas super la komplekso de trudemaj maskpersonoj kaj voloj de la homoj bone situantaj en la kvadrantoj de la mondo de la solidaj pensoj.  Por lasi flui la manifestaĵojn de la propra spirito, sen pli granda peno, necesas, ke oni estu malpli blokita per la troa pezo de la maskpersonoj kaj scioj. Oni devas esti pli ludema, pli ridema, pli amuza kaj liberema kiel la infanoj. La lingvo estas fenomeno de la spirito. Esperanto estas lingvo, kiu elvolviĝas en la verto, en la parto plej supra de la spirito. Ĝenerale la infanoj, en kiuj eliĝas pli multe la valoroj de la spirito, havas ian neŭronan plastiecon favoran por la lernado de dua lingvo, kaj tio estas granda avantaĝo por ili. La adoltoj ne havas tian neŭroplastiecon en la procedo de lingvolernado. Tamen ili povas kompensi tiun mankon per la malpezeco de la ideoj, la ludemo, la bona humoro, la malligiĝo de la rigidaj pensoj kaj sentoj. De tio oni komencas esprimiĝi trankvile kaj flue en iu ajn lingvo, ĉefe en Esperanto, se ne en la ritmoj alegro, vivace aŭ presto, tipaj pri la junuleco, sed almenaŭ per la mildaj kadencoj moderato, andante kaj alegro non molto. La studantoj de Esperanto, kiuj havas fortan personecon kaj estas tre opinihavaj,  tro konsciaj kaj harde skrupulaj, eĉ sciante multe en la tereno de la grandaj konoj, kaj eĉ estantaj fakuloj pri gramatikaj kaj lingvikaj teorioj,  eĉ estantaj foje bonegaj lingvoinstruistoj, kutimas atendi multe pli da tempo por rimarki Esperanton flui spontanee pere de si. Anstataŭ esti glataj kaj sendeviaj akvofundoj por la natura fluado de la rivero Esperanto, ili fariĝas blokantoj, intervenantoj, kritikantoj, deviantoj, rigidaj baraĵoj kaj  mallarĝigaj aluvioj faritaj el la ŝtonoj de siaj propraj maskpersonoj. Ili pli bezonas lasi elflui la rideton dum la ellaborado de la ideoj, pensoj kaj vortaj esprimoj, por ebligi Esperanton flui senpreme kaj libere pere de si. Ĉu tio povas esti iu instigo por eventuala diskuto pri unu el la kaŭzoj, kiuj malfaciligas la malbremsadon de  la flueco en Esperanto far kelkaj multsciuloj, kleruloj aŭ majstroj pri la granda universala sciado?