ASSOVIO / FAJFO – KRONIKO DE LUIS FERNANDO VERISSIMO

============== Gente, um homem passou por mim assoviando. Cheguei a me virar para vê-lo passar. La ia ele, mãos nos bolsos — assoviando! Deve ser um turista, pensei. Isso, um turista. Alguém que está aqui de passagem. Mas não, o homem não parecia ser estrangeiro. Era um brasileiro. Incrível, um brasileiro despreocupado. Um brasileiro assoviando. Quase gritei “Pare de assoviar!”. Aquilo era quase um acinte, um desrespeito à gravidade da situação. Ele não sabia da crise política, econômica, ética, moral e cívica que o país atravessava? Não tinham lhe contado do PIB, dos preços, do desemprego, do Gilmar Mendes? Ele não se dava conta do que estava acontecendo? Ele via mais alguém assoviando como ele? Pensei em reprimi-lo por estar caminhado daquele jeito, mãos nos bolsos e assoviando. A República prestes a ruir, as instituições em guerra, e ele assoviando? E não era só o Brasil. O Trump na Presidência dos Estados Unidos, o populismo de direita prosperando em todo o mundo, o terrorismo, a situação no Oriente Médio... E então pensei: ele pode não estar assoviando porque não sabe de nada, mas assoviando porque sabe alguma coisa que ninguém mais sabe. Decidi segui-lo para descobrir o que só ele sabia. Ele talvez tivesse a solução para todos os nossos problemas. Talvez pertencesse a uma célula de otimistas só esperando a nação se autodestruir para assumir o poder, uma seita secreta de assoviadores esperando a hora de devolver nossa alegria. Eu precisava descobrir a razão daquele assovio. Mas o homem desaparecera na multidão. Se ele passar por você, siga-o e não o perca de vista. Ele pode ser a salvação. Será fácil reconhecê-lo: só ele estará assoviando.

============== Kredu, iu viro pasis preter mi fajfante. Mi eĉ turniĝis por rigardi lin pasi. Li marŝis kun la manoj en la poŝoj... fajfante! Li certe estas turisto, mi ekpensis. Certe, iu estanta tie ĉi portempe. Tamen ne. La viro ne aspektis kiel fremdulo. Li estis iu brazilano. Nekredeble li estis iu senzorga brazilano. Unu fajfanta brazilano. Mi preskaŭ kriis “Ĉesu fajfi!” Tio sonis kvazaŭ spita ofendo, ia malrespekto al la graveco de la situacio. Ĉu li ne estis scianta pri la politika, ekonomia, etika, morala kaj civitana krizoj, kiujn la lando travivas? Ĉu oni ne sciigis al li pri la MEP, la prezalteco, la maldungado, la aŭtoritatulaj skandaloj? Ĉu li rimarkadis iujn aliajn fajfantaj same kiel li? Mi ekpensis riproĉi lin, ke li marŝis tiele, kun manoj en la poŝoj kaj fajfante. La respubliko estas baldaŭ ruiniĝonta, la institucioj interbatalas, ĉu tamen li estis fajfanta? Kaj ne temis nur pri Brazilo. Trump kiel prezidento de Usono, la dekstra popolismo prosperanta en la tuta mondo, la terorismo, la situacio en Mezoriento... Kaj tiam mi ekpensis: eble li fajfas ne pro tio, ke li scias pri nenio, sed li fajfas pro tio, ke li scias ion, kion neniu alia scias. Mi decidis, do, sekvi lin, por malkaŝi tion, kion nur li scias. Eble li havas la solvon por ĉiuj niaj problemoj. Eble li apartenas al iu ĉelo de optimistoj, kiuj atendas nur la memdetruon de la nacio, por preni la povon; al iu sekreta sekto de fajfantoj atendantaj la horon rehavigi al ni la ĝojon. Mi nepre bezonis malkaŝi la kialon de tiu fajfado. Tamen la viro malaperis en la homamaso. Se li pasos preter vi, sekvu lin kaj penu ne malvidi lin. Eble en li estas nia savo. Estos facile rekoni lin: nur li estos fajfanta.