NUM FUTURO MAIS-QUE-PERFEITO (miniconto) // EN PLUSKVAMPERFEKTA ESTONTECO (rakonteto)

 

 

 

NUM FUTURO MAIS-QUE-PERFEITO (miniconto)   Madragoa   Em 2023, assim que me mudei para uma nova cidade, recém-aposentado, fui logo pegar um ônibus coletivo, a fim de conhecer algumas ruas e praças. Ao entrar no veículo, apresentei minha carteira de identificação, para a gratuidade, mas qual não foi minha surpresa! Fui barrado. “O senhor ainda não tem direito a viajar sem pagar.” – Disse-me friamente o condutor.  “Mas a lei de proteção ao idoso diz que é a partir de 60 anos...” – argumentei. “Ocorre que essa é uma lei ordinária. Neste município seguimos a Constituição Federal, que diz que é a partir dos 65.” – Ele refutou secamente. Deveras estava perto, mas eu ainda não tinha 65 anos de idade. Agradeci e desci do ônibus, desejando-lhe um bom dia. Perambulei ao léu por alguns minutos, quando parei bem sob a marquise de um asilo de idosos necessitados. A recepcionista me convidou a entrar. Aceitei o convite. Estava mesmo chovendo e fazendo muito frio. Conversa vai, conversa vem, resolvi me inscrever como voluntário da casa, onde passei a prestar serviço diariamente, como palhaço e auxiliar de limpeza.   Vinte e seis anos depois, em 2049, a instituição descontinuou suas atividades. Faltavam internos que justificassem a sua existência. Dias de ociosidade depois, numa bela manhã de sol, após tanto tempo, deu-me na telha de fazer um passeio. Então saí de casa para pegar um aeróbus coletivo e sobrevoar a região. Tão logo adentrei o veículo na estação, mostrei orgulhosamente a identidade, buscando meu direito. Mas, quem disse? O robô-piloto escaneou bem rápido o documento com o olhar e disse maquinalmente: “O senhor ainda não tem direito à gratuidade.” “Mas a Constituição Federal diz que é a partir dos 65...” – argumentei. Ouvi surpreso o contra-argumento do autômato: “O senhor refere-se à Constituição Federal de 1988, emendada há muito tempo quanto a esse dispositivo. A Carta Magna atual estabelece o início da idosidade aos 90 anos para não se pagar transporte público.” “Mas...” – Murmurei meio confuso. Bem, o fato é que, deveras estava perto, mas eu ainda não tinha 90 anos de idade. E ele complementou: “E já está em tramitação um projeto que vai medir a verdadeira idade dos humanos, não pela sua idade cronológica, mas pela sua vitalidade. Mapeando sua aparência corporal externa, principalmente a clareza dos olhos, o brilho do cabelo e o tônus muscular, antevejo que daqui a uns quinze anos, mesmo que tendo passado dos cem anos aí na sua carteira de identidade, provavelmente o senhor ainda não terá direito a viajar de graça.” Tendo ouvido isso, senti foi uma boa sensação de alegria. Até fiz uma palhaçada para ele, que se   manteve impassível. Bem, desta vez não desisti do embarque. Tocando a ponta do meu indicador no indicador do androide, paguei a passagem, até confesso que com aquele mesmo sorriso enigmático da Mona Lisa, ainda que, secretamente, de orelha a orelha.

EN PLUSKVAMPERFEKTA ESTONTECO (rakonteto)   Madragoa   En 2023, apenaŭ mi transloĝiĝis al nova urbo, ĵus emeritiĝinte, mi tuj iris preni publikan aŭtobuson, celante koni kelkajn stratojn kaj placojn. Ekenirinte en unu tian veturilon, mi prezentis mian identigan dokumenton por la senpageco, tamen, por mia surprizo, mi estis retenita. “Vi ankoraŭ ne rajtas veturi senpage.” – diris al mi malvarme la kondukisto. “Nu, okazas, ke la leĝo pri protektado al la maljunuloj diras, ke tiu rajto naskiĝas en la 60-a jaraĝo...” – mi argumentis. “Kio vere okazas estas tio, ke tiu leĝo estas ordinara. En tiu ĉi municipo ni sekvas la Federacian Konstitucion, kiu diras, ke la rajto al senpageco komenciĝas en la aĝo de 65 jaroj.” – Li refutis seke. Fakte estis baldaŭe, tamen mi ankoraŭ ne estis 65-jara. Mi dankis kaj eliris el la buso, dezirante al li bonan tagon. Mi piedvagis tien kaj reen dum kelke da minutoj, ĝis mi haltis ĝuste sub la markezo de iu azilo por senhavaj maljunuloj. La akceptistino invitis min eniri. Mi akceptis la inviton. Pluvis kaj forte malvarmis. Post longedaŭra babilado, mi decidis membriĝi kiel volontulo en tiu helpdomo, kie depost tiam mi servis ĉiutage kiel klaŭno kaj purig-helpisto.   Post dudek ses jaroj, en 2049, la institucio malkontinuigis siajn servojn. Jam ne plu estis internuloj, kiuj pravigus ĝian ekziston. Tagojn da nefarado poste, en bela sunbrila mateno, post tiom da tempo, venis al mi en la kapon fari promenon. Do mi foriris el la hejmo por preni publikan aerobuson kaj superflugi la regionon. Apenaŭ mi eniris la veturilon en la stacio, mi montris fiere mian identigilon, por ĝui mian rajton, tamen ho ve! La roboto-piloto fulme vid-skanis la dokumenton kaj eldiris maŝine: “Vi ankoraŭ ne rajtas al la senpageco.” “Sed la Federacia Konstitucio preskribas, ke tia rajto validas ekde la 65-jareco...” – Mi argumentis. Mi aŭdis surpriziĝe la kontraŭargumenton de la aŭtomato: “Vi aludas al la Federacia Konstitucio el 1988, de longe amendita pri tiu dispozicio. La nuntempa konstitucia ĉarto difinas la komenciĝon de la maljuneco en la 90-jaraĝo por ne pago de publika veturado.” “Tamen...” – Mi murmuris iom konfuzite... Nu, la fakto estis, ke, kvankam baldaŭe, mi ankoraŭ ne havis 90 jarojn da vivo. Kaj jen li aldonis: “Cetere, jam estas en procedado iu leĝo-projekto, kiu kalkulos la veran aĝon de la homoj, ne laŭ ilia kronologia aĝo, sed laŭ ilia vitaleco. Traanalizante vian eksteran korpan aspekton, precipe la klarecon de la okuloj, la brilon de la haroj kaj la muskolan tonon, mi antaŭvidas, ke post ĉirkaŭ dek kvin jaroj, eĉ kiam jam estos pasintaj pli ol cent jaroj en tiu via identiga dokumento, probable vi ankoraŭ ne havos la rajton veturi senpage.” Aŭskultinte tion, mi ekhavis senton de ĝojo. Mi eĉ faris klaŭnaĵon al li, tamen li tenis sin indiferente. Nu, ĉi-foje mi ne rezignis la enveturiliĝon. Per la pinto de mia montro-fingro mi tuŝis la montro-fingron de la androido, tiel pagante por la veturo, konfese kun tiu sama enigma rideto de Mona Liza, eĉ se, sekrete, de unu orelo al la alia.