|
Pertencer Um amigo meu, médico, assegurou-me que desde o
berço a criança sente o ambiente, a criança quer: nela o ser humano, no berço
mesmo, já começou. Tenho certeza de que no berço a minha primeira
vontade foi a de pertencer. Por motivos que aqui não importam, eu de algum
modo devia estar sentindo que não pertencia a nada e a ninguém. Nasci de
graça. Se no berço experimentei esta fome humana, ela
continua a me acompanhar pela vida afora, como se fosse um destino. A ponto
de meu coração se contrair de inveja e desejo quando vejo uma freira: ela
pertence a Deus. Exatamente porque é tão forte em mim a fome de
me dar a algo ou a alguém, é que me tornei bastante arisca: tenho medo de
revelar de quanto preciso e de como sou pobre. Sou, sim. Muito pobre. Só tenho
um corpo e uma alma. E preciso de mais do que isso. Com o tempo, sobretudo os últimos anos, perdi
o jeito de ser gente. Não sei mais como se é. E uma espécie toda nova de
"solidão de não pertencer" começou a me invadir como heras num
muro. Se meu desejo mais antigo é o de pertencer,
por que então nunca fiz parte de clubes ou de associações? Porque não é isso
que eu chamo de pertencer. O que eu queria, e não posso, é por exemplo que
tudo o que me viesse de bom de dentro de mim eu pudesse dar àquilo que eu
pertenço. Mesmo minhas alegrias, como são solitárias às vezes. E uma alegria
solitária pode se tornar patética. É como ficar com um presente todo
embrulhado em papel enfeitado de presente nas mãos - e não ter a quem dizer:
tome, é seu, abra-o! Não querendo me ver em situações patéticas e, por uma
espécie de contenção, evitando o tom de tragédia, raramente embrulho com
papel de presente os meus sentimentos. Pertencer não vem apenas de ser fraca e
precisar unir-se a algo ou a alguém mais forte. Muitas vezes a vontade
intensa de pertencer vem em mim de minha própria força - eu quero pertencer
para que minha força não seja inútil e fortifique uma pessoa ou uma coisa. Quase consigo me visualizar no berço, quase
consigo reproduzir em mim a vaga e no entanto premente sensação de precisar
pertencer. Por motivos que nem minha mãe nem meu pai podiam controlar, eu
nasci e fiquei apenas: nascida. No entanto fui preparada para ser dada à luz
de um modo tão bonito. Minha mãe já estava doente, e, por uma superstição
bastante espalhada, acreditava-se que ter um filho curava uma mulher de uma
doença. Então fui deliberadamente criada: com amor e esperança. Só que não
curei minha mãe. E sinto até hoje essa carga de culpa: fizeram-me para uma
missão determinada e eu falhei. Como se contassem comigo nas trincheiras de
uma guerra e eu tivesse desertado. Sei que meus pais me perdoaram por eu ter
nascido em vão e tê-los traído na grande esperança. Mas eu, eu não me perdoo. Quereria que
simplesmente se tivesse feito um milagre: eu nascer e curar minha mãe. Então,
sim: eu teria pertencido a meu pai e a minha mãe. Eu nem podia confiar a
alguém essa espécie de solidão de não pertencer porque, como desertor, eu
tinha o segredo da fuga que por vergonha não podia ser conhecido. A vida me fez de vez em quando pertencer, como
se fosse para me dar a medida do que eu perco não pertencendo. E então eu
soube: pertencer é viver. Experimentei-o com a sede de quem está no deserto e
bebe sôfrego os últimos goles de água de um cantil. E depois a sede volta e é
no deserto mesmo que caminho. Clarice Lispector
|
Aparteni Amiko mia, kuracisto, certigis al mi, ke ekde la lulilo la infano
sentas la medion, la infano volas: en ĝi la homo, eĉ en la lulilo mem, jam
komenciĝis. Mi certas, ke en la lulilo mia unua deziro estis aparteni. Tamen, pro
kialoj, kiuj ĉi tie ne gravas, mi iel devis senti, ke mi apartenas al nenio
kaj al neniu. Mi naskiĝis senkoste. Se en la lulilo mi spertis tian homan malsaton, ĝi daŭre
akompanas min tra la vivo, kvazaŭ sorto, tiel ke mia koro kunpremiĝas pro
envio kaj sopiro tiam, kiam mi vidas monaĥinon: ŝi apartenas al Dio. Ĝuste ĉar estas tiom forta en mi la malsato sin doni al io aŭ al
iu, mi fariĝis tre timema: mi timas malkaŝi, kiom mi bezonas kaj kiel malriĉa
mi estas. Jes, mi estas tre malriĉa. Mi havas nur unu korpon kaj unu animon.
Kaj mi bezonas pli ol tion. Kun la tempo, precipe dum la lastaj jaroj, mi perdis la manieron
esti homo. Mi ne plu scias, kiel oni estas tio. Kaj tute nova speco de
"soleco de ne-aparteno" komencis invadi min, kiel hederoj sur muro. Se mia plej malnova deziro estas aparteni, kial do mi neniam membras
en kluboj aŭ asocioj? Efektive ne estas tio, kion mi nomas aparteno. Kion mi
volus, sed ne povas, tio estas, ekzemple, ke ĉion bonan, kiu venus el mi, mi
povus doni al tio, al kio mi apartenas. Eĉ miaj ĝojoj: kiel solecaj ili
fojfoje estas! Kaj soleca ĝojo povas fariĝi patosa. Estas kiel tio, teni
donacon tute volvitan en ornamita donacpapero en la manoj - sed havi neniun
al kiu diri: jen, ĝi estas via, malvolvu ĝin! Ne volante min vidi en patosaj
situacioj kaj ankaŭ, pro ia sindeteno, evitante la tragikan tonon, mi malofte
volvas miajn sentojn en donacpaperon. Aparteno ne venas nur el tio, esti malforta kaj bezoni unuiĝi al
io aŭ al iu pli forta. Ofte la intensa volo aparteni venas en min el mia
propra forto - mi volas aparteni, por ke mia forto ne estu senutila, sed fortigu personon aŭ aferon. Mi preskaŭ sukcesas min vidi en la lulilo, preskaŭ sukcesas reprodukti
en mi la malklaran, sed urĝan senton pri la bezono aparteni. Pro kialoj,
kiujn nek mia patrino nek mia patro povis regi, mi naskiĝis kaj restis
nur ĉi tia: naskita. Tamen mi estis preparita por esti donita al la lumo tiel bele.
Mia patrino jam estis malsana, kaj, pro sufiĉe disvastigita superstiĉo, oni
kredis, ke naski infanon kuracos virinon de malsano. Do mi estis intence
kreita: kun amo kaj espero. Okazis nur, ke mi ne kuracis mian patrinon. Kaj
mi sentas ĝis hodiaŭ tiun ŝarĝon de kulpo: oni kreis min por difinita misio, sed
tamen mi fiaskis. Estis kvazaŭ oni kalkulus je mi en la tranĉeoj de
milito, sed mi dizertus. Mi scias, ke miaj gepatroj pardonis min pro tio, ke
mi naskiĝis vane kaj perfidis ilian grandan esperon. Tamen mi, mi ne pardonas min. Mi volus, ke simple estus
okazinta miraklo: ke mi naskiĝus kaj kuracus mian patrinon. Tiele, jes: mi apartenus
al mia patro kaj al mia patrino. Mi eĉ ne povis konfidi al iu tiun specon de
soleco de ne-aparteno, ĉar, kiel dizertinto, mi havis la sekreton de la fuĝo,
kiu, pro honto, ne devus esti konata. La vivo igis min de tempo al tempo aparteni, kvazaŭ por doni al
mi la mezuron de tio, kion mi perdus ne apartenante. Kaj tiam mi eksciis:
aparteni estas vivi. Mi spertis tion kun la soifo de tiu, kiu estas en la
dezerto kaj avide trinkas la lastajn glutojn da akvo el ladboteleto. Kaj
poste la soifo revenas, kaj jen estas en la dezerto mem, kie mi marŝas. Clarice Lispector
|
Nenhum comentário:
Postar um comentário