NIETZSCHE E AS CRIANÇAS // NIĈEO KAJ LA INFANOJ – teksto de Rubem Alves

NIETZSCHE E AS CRIANÇAS // NIĈEO KAJ LA INFANOJ – teksto de Rubem Alves

                          Nietzsche kaj Rubem Alves

Por oposição ao propósito da máquina educacional de transformar crianças em adultos, Nietzsche sugeria o oposto e dizia que “A maturidade de um homem é encontrar de novo a seriedade que se tinha quando criança, brincando”. Desanimado com a estupidez dos adultos, ele escreveu: “Gosto de me assentar aqui onde as crianças brincam, ao lado da parede em ruínas entre os espinhos e as papoulas vermelhas. Para as crianças, eu sou ainda um sábio, e também para os espinhos e as papoulas vermelhas”. Os adultos não o entendiam porque ele escrevia como criança. Deus é alegria. Uma criança é alegria. Deus e uma criança têm isso em comum: ambos sabem que o universo é uma caixa de brinquedos. Deus vê o mundo com olhos de criança. Está sempre à procura de companheiros para brincar. Os grandes, doidões e perversos, pensam que Deus é como eles, de olho malvado, que os espiona em todos os lugares, para castigar. Você sabe que não é assim. Claro que as funções adultas são necessárias: elas são ferramentas, meios de vida, entidades da Feira de Utilidades. Elas precisam ser desenvolvidas para que a Criança Eterna brinque pela vida afora, sem se machucar… Sonho com o dia em que as crianças que leem meus livrinhos não terão de grifar dígrafos e encontros consonantais e em que o conhecimento de obras literárias não será objeto de exames vestibulares: os livros serão lidos pelo simples prazer da leitura. Não avalio as crianças em função de saberes. São os saberes que devem ser avaliados em função das crianças. É isso que distingue um educador. Um educador não está a serviço de saberes. Está a serviços dos seus alunos. “Aquele que é um mestre, realmente um mestre, leva as coisas a sério – inclusive ele mesmo – somente em relação aos seus alunos”.(Nietzsche). Sugiro uma inversão pedagógica: os grandes aprendendo dos pequenos. Um profeta do Antigo Testamento resumiu essa pedagogia invertida numa frase curta e maravilhosa: “E um menino pequeno vos guiará” (Isaías 11:6).  São as crianças que veem as coisas – porque elas as veem sempre pela primeira vez com espanto, com assombro de que elas sejam do jeito como são. Os adultos, de tanto vê-las, já não as veem mais. As coisas – as maravilhosas – ficam banais. Ser adulto é ser cego. *** Trecho extraído do livro “Do Universo à Jabuticaba”, Editora Planeta, 3ª Edição, Páginas 50/51.

Opozicie al la eduka maŝino, kiu celas transformi infanojn en adoltojn, Niĉeo proponis la kontraŭon kaj diris, ke “la matureco de la homo kuŝas en tio, retrovi la seriozecon, kiun li havis tiam, kiam li estis infano, ludanta”. Elreviĝinte pro la malsaĝeco de la plenkreskuloj, li skribis: “Mi ŝatas sidi ĉi tie, kie la infanoj ludas, ĉe la flanko de la ruiniĝinta muro, inter la dornoj kaj la ruĝaj papavoj. Por la infanoj mi ankoraŭ estas iu saĝulo, same kiel por la dornoj kaj la papavoj”. La adoltoj ne komprenadis lin, ĉar li skribadis kiel infano. Dio estas ĝojo. La infano estas ĝojo. Dio kaj la infano havas tion ĉi komunan: ambaŭ ili scias, ke la universo estas ludila skatolo. Dio vidas la mondon kun la okuloj de infaneco. Li estas ĉiam serĉanta kamaradojn, por kunludi. La granduloj, sensenculoj kaj perversuloj pensas, ke Dio estas tia, kiaj ili, kun mava okulo, kiu ĉie gvatadas ilin, por puni ilin. Vi scias, ke tio ne okazas. Kompreneble la adoltaj roloj estas necesaj: ili estas iloj, vivrimedoj, membroj de la Foiro pri Utilaĵoj. Ili bezonas esti disvolvitaj, por ke la Eterna Infano ludu laŭlonge de la vivo, ne vundante sin... Mi revas pri la tago, kiam la infanoj, kiuj legas miajn libretojn, ne devos substreki digramojn kaj dukonsonantaĵojn, kaj kiam la konado pri beletraĵoj ne estos temo por enlasaj ekzamenoj: tiam la libroj estos legataj pro la simpla plezuro de la legado. Mi ne taksas la infanojn laŭ scioj. Estas la scioj, kiuj devas esti taksataj pro la infanoj. Estas tio, kio distingas la edukiston. La edukisto ne estas je la servo de la scioj. Li estas je la servo de siaj lernantoj. “Tiu, kiu estas iu majstro, vere iu majstro, prenas la aferojn serioze – inkluzive lin men – nur rilate al siaj lernantoj”. (Niĉeo). Mi proponas pedagogian inversigon: la granduloj lernu de la malgranduloj. Iu profeto de la Malnova Testamento resumis tiun inversan pedagogion per mallonga kaj mireginda frazo: “kaj malgranda knabo ilin kondukos” (Jesaja, 11:6). Estas la infanoj, kiuj vidas la aferojn – ĉar ili vidas ilin unuafoje ĉiam mirege, kun la mirego, ke ili estas tiaj, kiaj ili estas. La adoltoj, pro tio, ke ili tiel konstante vidas ilin, jam ne plu vidas ilin. La aferoj – la mirindaj – iĝas banalaj. Esti adolto signifas esti blindulo. *** Peco eltirita el la libro “Do Universo à Jabuticaba” (De la Universo al la Ĵabutikabo), Eldonejo Planedo, 3-a eldono, Paĝoj 50/51.