ALGO SOBRE O NECESSÁRIO ESFORÇO OBJETIVANDO A FLUÊNCIA EM ESPERANTO // IO PRI LA NECESA KLOPODADO CELANTA LA FLUECON EN ESPERANTO

PARAFRASEANDO YOGANANDA, O QUAL AFIRMOU: “O SANTO É O PECADOR QUE NUNCA DESISTIU”. // PARAFRAZANTE YOGANANDA, KIU ASERTIS JENE: "LA SANKTULO ESTAS LA PEKINTO, KIU NENIAM REZIGNIS".

Do nada ou sem esforço ninguém aprende nada, principalmente uma segunda língua já depois de grande. Todo bom falante ou competente linguístico de hoje em Esperanto foi o balbuciador de ontem que nunca desistiu. Foi aquele lá atrás, mas que nunca deixou de praticar o pouco que já sabia e ia sabendo. Ele é aquele que nunca deixou de ler e de estudar, que nunca parou nem um dia sequer, não se dando direito a dia de repouso nem feriado. Foi aquele que enfrentou borrascas, furacões, desertos, secas agrestes, solidões, sarcasmos, mas sempre com o livro na mão e sempre dando vida ao que já sabia, no exercício mental incessante, na disciplina, na determinação, mesmo quando acamado, mesmo estudando muitas vezes na calada da noite ou até de madrugada, enquanto a cidade dormia profundamente. Essa foi a trajetória média do bom falante de hoje. Ele pode até não ser o modelo da melhor fluência, mas o seu esforço obstinado é o modelo que deve inexoravelmente ser seguido por todos.

El la nenio aŭ sen klopodado oni lernas nenion, precipe unu duan lingvon, post kiam oni jam estas kreskinta. Ĉiu hodiaŭa bona parolanto aŭ lingva kompetentulo en Esperanto estis la hieraŭa balbutulo kiu neniam rezignis. Li estis tiu malantaŭa, sed kiu neniam ĉesis praktikadi la malmulton, kiun li jam sciis kaj estis ekscianta. Li estis tiu, kiu neniam ĉesis legi kaj studi, kiu neniam haltis eĉ ne unu tagon, ne donante al si rajton al libertempo nek ferio. Li estis tiu, kiu alfrontis buraskojn, uraganojn, dezertojn, sovaĝajn sekecojn, solecojn, sarkasmojn, tamen ĉiam kun la libro en la mano kaj ĉiam vivigante tion, kion li jam sciis, en la senĉesa mensa ekzerciĝado, kun disciplino kaj rezoluteco, eĉ kiam li kuŝadis malsane, eĉ studante multfoje en la silento de la nokto aŭ ĝis la frumateno, dum la urbo dormadis profunde. Tio estis la hieraŭa mezuma vojirado de la hodiaŭa bona parolanto. Li eĉ povas ne esti la modelo de la plej bona parolflueco en Esperanto, sed lia obstina klopodado estas neelpeteble ĉies sekvenda.